Eind 1978 had ik the Scene opgericht. De band beleefde een bliksemstart. We hadden een optreden in het VARA- programma 'Popkaravaan', bijna een uur live op televisie. Het was een sprookje. We hadden een platencontract en een plaat: 'The Scene'. Grotendeels in het Engels gezongen. 'Young Dogs' heette de single en zo voelden we ons ook. De manager van Golden Earring belde op - de band had ons op TV gezien. Of we interesse hadden in een serie voorprogramma's. 'Young Dogs' werd op de Portugese radio gedraaid. Zoals zovelen die denken het succes voor het grijpen te hebben verzuimde ik door te drukken. Wat volgde was de nachtmerrie van de voortijdige vergetelheid. 'Twilight time' heet het in het Engels, las ik ergens. De boze droom die het clubcircuit kan zijn. Optreden voor drieëntwintig man. Daardoor verkrampt op het podium. Minder en minder optredens. De platenmaatschappij liet weten niet verder te willen. Het spook van de onzekerheid loerde op ons. Het ergste was dat theScene in die tijd een heel goede band was. Floris vertrok om Gaga op te richten. Kors bleef. Silvano nam de bas over.

Op een dag werden we gebeld door iemand die veel in Polen kwam. Hij verzorgde een uitwisselingsprogramma: The Scene naar Polen, een Poolse band naar Nederland. Dat was in 1983 en ik vergeet het nooit. Het was een tour van drie weken, de eerste echte tour die ik gedaan heb: touringcar in, podium op, spelen, podium af, bus in, uitstappen bij het hotel, inchecken, restaurant, ten slotte wodka en champagne op de kamer van de zanger van Budka Suflera, de Poolse band waar we mee rondtrokken. We speelden in Zilona Gora (Grünberg), Krakow (Krakau), Wroçlaw (Breslau) - daar speelden we in een zaal waar Hitler gesproken had, iets waardoor ik me de eerste nummers 'unheimlisch' voelde. Duizenden mensen, elke avond. In de bus werd over politiek gesproken, nooit in het hotel. Het was de tijd van Solidarnosc en Gdansk (Danzig) stond niet op de tourlijst. Met lood in de schoenen keerden we terug naar Nederland en het clubcircuit. Silvano vertrok. De band begon een doorgangshuis voor talent te worden. Kors, de drummer, bleef. Dimitri en Kim kwamen. Met hen maakten we 'This Is Real', half in het Engels, half in het Nederlands gezongen. De plaat brak geen potten in Hilversum. De band liep leeg, ook Kors vertrok.

November 1985 hoorde ik dat er een briefje op het bord van de Sleep-in was geprikt met de tekst: BASSIST ZOEKT BAND, daaronder 'Emilie Blom van Assendelft' en een telefoonnummer. Ik kende haar wel, ze had in allerlei punk- en New Wave-bandjes gespeeld. Het briefje leek een teken. Bovendien sprak het me aan om met een vrouw op bas te spelen. Ik had Talking Heads een keer met afwisselend een man en een vrouw op bas zien optreden - het verschil was opzienbarend. Diezelfde dag belde ik haar op. Met alleen een drummer had ik intussen een nummer opgenomen dat het op de radio goed deed, 'S. E. X.', en een die het nog beter deed, 'Ritme'. Wim kwam erbij, en Barbara. Barbara ging weer weg. We kwamen bij een klein label, New Nova. Er kwam een LP, 'Rij Rij Rij', die als een fris fundament aanvoelde. De VARA verleende weer steun. We hadden een management, CBA in Huizen. Rogier van Blue Murder kwam tijdelijk meespelen.

Op een avond stond ik in de toegangshal van Paradiso, na afloop van een concert. Plastic beker met bier in de hand. Iedereen was dronken, dat scheen te komen doordat de leidingen van de tap niet vaak genoeg werden schoongemaakt. Vanuit de zaal kwam een boomlange gestalte op me af, ook met een biertje in de hand, het kan een jonge jenever met een beetje cola zijn geweest. 'Ik ben Otto', zei hij. 'Dat weet ik', zei ik. Otto had bij een reeks bekende bands gespeeld. Vitesse, Herman Brood, noem maar op. Otto vroeg me voor een sessie in Rotown in Rotterdam. De volgende dag zag ik hem weer. The Scene kwam ter sprake. De band miste een arrangeur en toetsenist. We gingen een single opnemen - 'Rauw, Hees, Teder'. Rogier vertrok, dus we zochten een gitarist. Emilie wist wel iemand. Een oude vlam, die ik misschien wel eens had zien spelen met Terras Bangkok? Ik had Terras Bangkok wel eens in de Mazzo zien optreden, maar Eus was er niet bij. 'Hij is psycholoog', zei Emilie. Het leek me geen gek idee een psycholoog bij de groep te hebben. Meteen het volgende optreden speelde hij mee, zo deden we dat. Er begon iets te klikken. We hoorden dat RHT veel op Studio Brussel werd gedraaid , en speelden vaker en vaker in België. Jacques van Peermusic vertelde dat Herman, de A&R manager van Phonogram, op herhaalde voorspraak van Pim en Anthonie, toetsenist en drummer van de Dijk, geïnteresseerd was. John van Rock in Waterland belt. Wim laat ons weten dat hij stopt met drummen. Ik kom Anthonie in een café tegen. Als hij van mijn probleem hoort zegt hij: 'Misschien vindt je het een vreemd idee, maar ken je Jeroen Booy, die van Roberto Jacketti & the Scooters, ja, ik weet wat je wil zeggen, maar ik denk dat je hem moet proberen. Hij is een goede drummer.'

Ik kijk naar de ruit die de opnameruimte van de regie scheidt. Rick, de producer, geeft het teken dat de band loopt. Ik knik naar Jeroen. Die kijkt rond of iedereen klaar is en tikt dan in voor de opname van het titelnummer van de plaat. Het is een veelbelovend nummer. 'Blauw', heet het.

Thé Lau, Amsterdam, 17 juli 2000

P.S. 'Blauw' jubileert dit jaar - tien jaar oud en platina. The Scene heeft twee Edisons ontvangen, de BV Popprijs en een Gouden Harp.

P.P.S. Otto ging, Dante kwam.

P.P.P.S. Martin!

[Albums]