Het is 1991 en Thé Lau verlaat het podium van Rock Werchter. Dave Stewart, voormalig lid van de Eurythmics maar op dat moment op zijn retour met The Spiritual Cowboys, slaat hem op de schouders: "Wat zijn jullie een goeie band, zeg!". Lau is al 39, maar voor het eerst heeft hij het gevoel dat hij bereikt heeft wat hij wilde: met Nederlandstalige teksten de internationale groten van de muziek naar de kroon steken.

Met albums als 'Blauw' en 'Open' is The Scene op dat ogenblik op zijn hoogtepunt: ondanks de ijzersterke concurrentie - Gorki, Noordkaap, Tröckener Kecks, zelfs De Mens - staat The Scene voor sommige van de beste Nederlandstalige teksten ooit, geruggensteund door een ijzersterke, pompende en groovende band die geen noot méér speelt dan de woorden nodig hebben. Een minder album ('Avenue De La Scene', 1993) en een liveplaat die de groep op haar sterkst toont, volgen daarna nog. Een artistieke wedergeboorte kwam er met 'Arena' uit 1996: subtieler bij momenten en met een rijke instrumentatie resulteerde het twee jaar later in het onvolprezen 'Marlene'. En toen liep het allemaal gruwelijk mis: crisis bij de platenfirma zorgde ervoor dat die plaat tussen de plooien van de geschiedenis verdween, majestueuze songs als 'Rivier' en 'Horizon' ten spijt. The Scene hield nog een viertal jaar stand, maar in 2002 liet Thé Lau verstaan dat de groep done and over was.

2007: Na vijf jaar afwezigheid zijn de leden van The Scene opnieuw bij elkaar en ligt er een nieuwe CD in de winkels. '2007' heet deze. Net zo kort en krachtig als de vroegere albumtitels en net als toen de vlag die de lading perfect dekt: tien oude, opnieuw opgenomen songs en twee nieuwe nummers. Heropgenomen, want na jaren spelen waren de liveversies superieur geworden aan de originelen. "Het moet mooier, het moet beter / met meer amoureus gevoel / meer vanuit de onderbuik / zoals het is bedoeld": met 'Geloof' is meteen de samenvatting en een openingsstatement vanjewelste gemaakt. The Scene moest en zou meer zijn dan zomaar een bandje. "Ik wil dat The Scene één van die legendarische bands wordt die werkelijk iets in de muziekgeschiedenis van de Lage Landen betekenen", liet Lau immers ooit eens optekenen.

Meer punch, strakker, geroutineerder, dat is '2007', en het is meestal nog een stap vooruit. De iets te nadrukkelijke funk van 'Steenworp' is een zeldzame misstap die ruimschoots wordt gecompenseerd door de goesting en de drive waarmee 'Geloof' binnenvalt, 'Samen' binnentrapt en 'Zuster' triomfeert. Alsof er geen dag voorbij ging, is The Scene opnieuw die machtige machine die ooit podium na podium inpakte. Deze band speelt zo strak als een latexpakje rond de kont van Geert Lambert: Jeroen Booy drumt secuur als een metronoom, de pulserende baslijnen van Emilie Blom van Assendelft drijven het boeltje ongenadig vooruit, toetsenist Otto Cooymans gaat loos waar het moet, houdt in waar nodig. 'Open' is groots en passioneel, nog sterker dan de al niet missen versie uit 1992.

Er zijn de vrienden die mee mochten doen. Sarah Bettens steekt een stemband toe vanuit de VS, Tom Barman tilt 'Rigoureus' tot de hoogste regionen, Paskal Jakobsen (Bløf) mag opdraven om van 'Iedereen Is Van De Wereld' opnieuw die onstuitbare call to arms voor een verdraagzame wereld te maken. Het strijkkwartet Pavadita vertimmert 'Wild En Luidruchtig'. Vurig en stuwend: het 'Meisje Van De Dromen' is nieuwe Scene zoals we de oude kennen. 'Alkmaar', het tweede nieuwe nummer, is een bewerkt gedicht van Neeltje Maria Min dat Lau ook al op zijn laatste theatertournee bracht. Het wekt appetijt voor een volledig nieuwe plaat. The Scene is terug en dit herkauwen geeft ons op zich al zin in de optredens deze zomer. Nog één keer samen gas geven? Als het kan: graag, om meteen door te scheuren naar een studio te lande en meer! meer! meer! van dat.

CUTTINGEDGE.BE (B) 4 Juni 2007

De Nederlandse groep The Scene begint aan een heropstanding, iets dat zanger Thé Lau nochtans lang had afgehouden. Maar sinds twee maand is de reünie een feit en dat wordt al meteen gevierd met een CD. ‘The Scene 2007’ bevat tien ‘oude’ Scene-nummers, in een nieuw kleedje weliswaar, en twee gloednieuwe exemplaren (‘Alkmaar’ en ‘Meisje Van De Dromen’).

Voor wie niet bekend is met de live-optredens van The Scene zal het aan sommige versies even wennen zijn. De bekendste hit ‘Blauw’ wordt bijvoorbeeld meer rock en minder meezinger én is inmiddels gegroeid tot een stevig duet met Sarah Bettens. Ook ‘Rigoureus’ en ‘Iedereen Is Van De Wereld’ worden duetten, respectievelijk met Tom Barman (dEUS) en Paskal Jakobsen (zanger van de Nederlandse groep Bløf). ‘Rigoureus’ krijgt daardoor iets verleidelijks, ‘Iedereen Is Van De Wereld’ wordt een statement.

Het meeste indruk maakt ‘Samen’, een nummer dat tegelijk swingt en naar de keel grijpt, dat barst van de gebalde energie en straalt van ingetogenheid. Een pareltje in de Nederlandse muziekgeschiedenis! Maar ook het aangename ‘Zuster’, het ingetogen ‘Open’ en de funky opener ‘Geloof’ zijn een aparte vermelding waard: elk van deze nummers verdient bekendheid en zal live voor spetters zorgen. Bij het gedreven ‘Brand’ balanceert de zang op het randje van toonvast. Thé Lau haalt het, gelukkig, want dit wondermooie liedje verdient de beste uitvoering die het kan krijgen. Afsluiter ‘Steenworp’ gooit nog een keer alle remmen los (naar The Scene-normen dan toch).

Ook de nieuwkomers houden zich staande, zowel het gebalde ‘Alkmaar’ en het swingende ‘Meisje Van De Dromen’ passen perfect in het oeuvre. Dat kan helaas niet gezegd worden van ‘Wild En Luidruchtig’, het enige nummer op de CD dat we het liefst zo weinig mogelijk beluisteren. Zoals de titel doet vermoeden is het een wild en luidruchtig nummer dat ons geërgerd deed opkijken. Een schoonheidsfoutje op een CD die voor de rest barst van intensiteit, schoonheid en (her)ontdekkingen.

KINDAMUZIK.NET Paul Claasen, 16 juni 2007

The Scene is na vijf jaar afwezigheid weer bij elkaar. Met een reünietour en een nieuwe CD als bewijs. Hoewel, ‘nieuw’... Op '2007' staan tien bewerkingen van oude nummers en twee verse nummers. In ieder geval betekent het de terugkeer van één van de beste rockbands in de Lage Landen.

De klassieke songs hebben een behandeling gekregen die recht moet doen aan de liveversies die hun studio-uitvoeringen ontgroeid zijn. ‘Geloof’ en ‘Open’ doen het nog steeds goed. Werkelijk prachtig is de krachtige dramatiek in ‘Wild En Luidruchtig’, vanaf de eerste pianotonen en de woorden "vader, vader / wat was je vaak dronken / en weg". Misplaatst bij ‘Blauw’ is de zoetgevooisde Sarah Bettens. Beter, maar niet veel toevoegend, doet de Henny Vrienten-achtige zang van Tom Barman het op ‘Rigoreus’. Hij maakt duidelijk dat, net als Paskal Jakobsen (‘Iedereen Is Van De Wereld’), de rauwe stem van Thé Lau veruit het meest geschikt is voor de songs. Buiten de gastoptredens vallen op '2007' trouwens weinig grote verschillen te ontdekken voor wie de originelen niet heel goed kent.

Eigenlijk is het nieuwe werk het meest interessant. Dat bestaat uit het duo ‘Meisje Van De Dromen’ en ‘Alkmaar’. Het eerste nummer is een opgewekt liefdesnummer in vertrouwde stijl. De tweede een mooi gedragen bewerking van een gedicht van Neeltje Maria Min. Beide misstaan zeker niet op het album, dat alles bijeengenomen meer dan aardig is, maar waarvan de urgentie toch niet helemaal duidelijk wordt. Een andere Nederlandse band, Tröckener Kecks, bracht in 1995 het ‘nieuw ingespeelde’ verzamelalbum 'Hotel Nostalgia' uit. Een paar jaar later maakten ze hun beste abum ('>tk'). Ook benieuwd naar wat The Scene ons nog gaat brengen?

DE MORGEN (B) Bart Steenhaut, 23 Mei 2007

Toen twee maanden geleden de reünie van The Scene werd aangekondigd, kwam dat nieuws al bij al vrij onverwacht. De solotournee van Thé Lau liep nog en voor volgend jaar staat er ondertussen al een boel extra voorstellingen gepland. Maar voor het zover is, onderneemt de Amsterdamse groep binnenkort dus een tocht langs de zomerfestivals en is er nu deze CD waarop tien onverwoestbare classics opnieuw worden opgenomen. De meeste daarvan ('Samen', 'Zuster' en het briljante 'Geloof') klinken nu eindelijk even intens als tijdens hun verbluffende concerten, en de songs die hun definitieve vorm eerder al hadden gevonden krijgen in deze nieuwe vertolkingen een tweede stem cadeau. 'Blauw' ontplooit zich tot een duet met Sarah Bettens, 'Rigoureus' wordt ingekleurd met de stem van Tom Barman en 'Iedereen Is Van De Wereld' krijgt hulp van Bløfzanger Paskal Jakobsen. Als toetje werden twee songs toegevoegd die Thé Lau eerder dit jaar ook al op zijn soloconcerten vertolkte. Een CD met uitsluitend nieuw materiaal zou natuurlijk nog leuker zijn geweest, maar met '2007' - twaalf keer kippenvel in zakformaat - bewijst The Scene alvast dat de groep nog steeds met soepele spieren op het podium zal staan. Een blij weerzien, zoveel is zeker.

DIGG.BE (B) Carlo Lippens, 25 mei 2007

Begin dit jaar verscheen plots het bericht in de media dat The Scene zich nog eens eenmalig wou herenigen voor een kleine tournee langsheen hun favoriete podia en festivals en dat een nieuwe plaat daarbij ook niet uit te sluiten was. Was het dat rondtrekkend virus van reünitis dat groepen als de Smashing Pumpkins, Dinosaur Jr. en de Pixies ook al besmette of was het pure 'goesting' die de Amsterdammers er toe aanzette om nog eens samen te musiceren? Wij gokken in dit geval toch op het laatste.

Wat begon in 1979 als een Engelstalige (!) band groeide uit tot een van de belangrijkste Nederlandstalige rockbands van de jaren 90. Met het album 'Blauw' schreef The Scene zelfs rockgeschiedenis en opvolger 'Open' werd ook al terecht overladen met lof. Met de albums die hierop volgden werd het echter steeds wat stiller rond de band en in 2002 viel dan het definitief het doek. Thé Lau stortte zich op zijn solocarrière maar ondanks positieve recensies bleef echt commercieel succes uit. Op zijn uitverkochte theatertournees waren het dan ook vooral de nummers uit zijn Scene-periode die op de meeste bijval konden rekenen. The Scene heeft in haar ruim 20-jarige carrière genoeg klassiekers bij elkaar geschreven om een dubbele best-of vol te stouwen, maar op '2007' kiezen ze er voor om slechts tien nummers te herwerken. "Het moet mooier, het moet beter", uit het openingsnummer 'Geloof', moet dan ook de achterliggende filosofie geweest zijn bij de herneming van enkele van deze klassieke nederrockers. En zoals het een verzamelalbum betaamt, staan er ook enkele nieuwe tracks op. Hier heten ze 'Alkmaar' en 'Meisje Van De Dromen', en ze vallen een beetje bleekjes uit tussen de rest van het album, maar verder geen slecht woord over deze nieuwelingen. De herwerkte versies mogen dan sterk lijken op de originele - alleen de echte fan zal het verschil merken mocht hij die nummers op de radio horen - toch zijn ze wel degelijk 'anders' en in sommige gevallen zelfs beter geworden. Zo heeft 'Samen' nog nooit zo energiek geklonken. De gitaren scheuren het nummer letterlijk open en willen blijkbaar eindeloos doorgaan. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van 'Open' en 'Geloof'. En in 'Zuster' zingt Thé Lau alsof zijn leven er van afhangt.

Op drie klassiekers krijgt hij hulp van collega-muzikanten: Sarah Bettens in de evergreen 'Blauw', Tom Barman in 'Rigoureus' en Bløf-zanger Paskal Jakobsen in 'Iedereen Is Van De Wereld'. Twee van de drie gastbijdragen komen dus van Belgen, wat niet echt verwonderlijk is als je weet dat The Scene in haar hoogdagen beroemder was in Vlaanderen dan in het thuisland. Zo is 'Blauw' daar pas in een re-release een echte hit geworden. Toch hebben we het wat moeilijk met de gastbijdragen, want wat The Scene zo uniek maakte, was, naast de integere teksten, uiteraard de bromstem en unieke zangstijl van Thé Lau. Als deze dan plots wegvalt op bijvoorbeeld 'Blauw' en je hoort Sarah Bettens braafjes zingen "Ik heb vannacht gedronken en gezien, hoe een vrouw nooit krijgt wat ze verdient", dan heb ik het wat moeilijk om haar te geloven. Tom Barmans bijdrage aan 'Rigoureus' klinkt dan weer een stuk beter. Omdat het was geleden van Henny Vrientens 'Nacht: De Soundtrack' (we vergeten even zijn duet met Koen Wauters op de 0110-concerten) dat we hem in het Nederlands hebben horen zingen, moesten we toch weer even wennen, maar als je uiteindelijk hoort hoe zijn stem zich mooi rondom de rauwe stem van Thé kronkelt, dan laat je je aanvankelijke bezwaren meteen varen.

De in onze contreien wat minder bekende Paskal Jakobsen, die mag meezingen op de - ahum - meezinger 'Iedereen Is Van De Wereld' voegt, als u het ons vraagt, niet echt iets wezenlijks toe, maar dat doet hier niks af aan de tijdloosheid van dit nummer. 
'2007' mag je eigenlijk niet catalogeren als 'Best of'-album, daarvoor staan er wat te weinig echte ‘hits’ op deze compilatie. Zo missen we onder andere het kippenvel-nummer 'Feest' en misschien enkele nummers uit de beginperiode van de band. Maar hoewel sommige songs al bijna twintig jaar oud zijn, klinken ze nog steeds even levendig als toen. Deze CD drukt ons gewoon nog eens met neus en oren op het feit dat Thé Lau met The Scene verantwoordelijk was voor heel wat Nederlandstalige klassiekers die dan ook zonder excuus thuishoren in het collectief geheugen. Met '2007' zet The Scene een glansrijke streep onder dit verhaal. Een mooi afscheidscadeau! *****

NU.NL Marco Démoet, 29 mei 2007

The Scene gebruikt voor hun comeback een vaker gebruikte truc, namelijk een aantal nummers in een nieuw jasje steken. Hiermee probeert de band te laten horen anno 2007 nog steeds een van de beste Nederlandstalige rockbands te zijn. Dat laatste is zeker waar, vanaf de eerste tonen is '2007' een feest der herkenning. De nummers blijven tijdloos en ijzersterk, de band is nog steeds lekker strak en de herkenbare stem van Thé Lau doet vervolgens de rest. Bij een aantal nieuwe nummers zal in eerste instantie alleen voor degenen die het origineel goed kennen het verschil opvallen. De nummers zijn vooral wat kaler gearrangeerd, dit om nog meer het live-gevoel op te roepen, want op het podium is The Scene op zijn allerbest.

De grootste verschillen op de plaat zitten vooral in het feit dat bij de grootste hits gekozen is voor een gastzanger in het nummer. 'Blauw' is een duet geworden met k's Choice's Sarah Bettens. Zij kan natuurlijk prima zingen, maar door er een duet van te maken blijft er wel weinig over van de kracht van de prachtige tekst over een man die dronken huiswaarts keert. Ook de gastrol van Paskal Jakobsen van Bløf voegt niet heel veel toe, als klinkt het nummer muzikaal wel beter dan ooit. Dan doet Tom Barman het beter in 'Rigoureus'. Barman's bijzondere stem, die in het Nederlands wel wat weg heeft van Henny Vrienten, maakt het allermooiste nummer van The Scene nog mooier en dat is een knappe prestatie.

Als toetje zijn er daarnaast ook nog een twee nieuwe nummers: 'Alkmaar' en 'Meisje Van De Dromen'. Beide nummers werden door Thé Lau al eens uitgevoerd tijdens zijn solo-optredens, maar op deze CD blijkt dat ze prima passen tussen het repertoire van The Scene. De tekst van Alkmaar is een gedicht van Neeltje Maria Min, dat door de band goed op muziek is gezet. 'Meisje Van De Dromen' is wat lichtvoetiger en is net niet bijzonder genoeg tussen alle bekende nummers op de rest van het album.

Met '2007' is The Scene weer helemaal terug en krijgen we meteen zin om een concert van de band te bezoeken, al moet wel gezegd worden dat de CD niet heel veel toevoegt aan de eerdere albums van The Scene. Alle nieuwe versies klinken best lekker, maar niet vreselijk anders. Je zou '2007' daarom vooral kunnen beschouwen als een leuke verzameling van deze uitstekende liveband. Liever hadden we een album gezien met allemaal echt nieuwe nummers. De nieuwe versies hadden dan mooi op een bonus-CD gepast. *****

PODIUMINFO.NL Eric, Rijlaarsdam, 22 mei 2007

The Scene was met name begin jaren ‘90 zeer succesvol in Nederland en Vlaanderen. De band scoorde hits met ‘Iedereen Is Van De Wereld’ en ‘Blauw’ en de albums 'Blauw' en 'Open' werden zeer goed ontvangen, zowel door de pers als door het publiek. De band speelde op festivals als Torhout/Werchter en Parkpop, won twee Edisons en in 1992 ook de Popprijs. In de tweede helft van de jaren ’90 werd het succes minder en aan het begin van het nieuwe millennium hield de band het voor gezien. Aanvankelijk houden ze het nog op een pauze, maar in 2002 zegt zanger Thé Lau in een interview dat het hoofdstuk “The Scene” wat hem betreft is afgesloten. Hij richt zich voortaan volledig op zijn solocarrière.

Desondanks is The Scene nu toch weer bij elkaar in de oerbezetting, Thé Lau, Jeroen Booy, Otto Cooymans en Emilie Blom van Assendelft. De band heeft ook een nieuwe CD opgenomen, simpelweg getiteld '2007'. Nou ja nieuw, op '2007' staan slechts twee nieuwe tracks en daarnaast tien oude nummers die opnieuw werden opgenomen. Deze oude nummers, die op één na allemaal afkomstig zijn van 'Blauw' en 'Open', zijn in de meeste gevallen wat kaler gearrangeerd dan in de originele uitvoeringen. Hierdoor klinken ze volgens de band zelf zoals ze vroeger live klonken. De meeste nummers klinken inderdaad wel wat krachtiger dan in de originele uitvoeringen, maar sommige nummers, zoals bijvoorbeeld ‘Samen’ klinken ook wel wat kaal. Het nummer ‘Brand’, toch al één van de mooiste nummers van The Scene, klinkt hier echter mooier dan ooit.

Op '2007' zijn ook drie verschillende gastzangers te horen en dat zijn niet de minsten. Paskal Jakobsen (Bløf) zingt mee op ‘Iedereen Is Van De Wereld’, Sarah Bettens (k’s Choice) zingt mee op ‘Blauw’ en op ‘Rigoureus’ doet Tom Barman (dEUS) mee. Op zich zijn deze gastbijdragen leuk, maar de nummers zijn van zichzelf al zo sterk dat ze eerlijk gezegd weinig toevoegen. Eigenlijk geldt dit een beetje voor deze hele CD. De nieuwe opnames van de oude nummers zijn goed, maar echt veel wordt er niet aan toegevoegd. De nieuwe nummers ‘Alkmaar’ en ‘Meisje Van De Dromen’ zijn wel erg goed, maar twee is dan eigenlijk weer een beetje weinig. Hierdoor is '2007' alleen een must-have voor de echte fans en voor mensen die 'Blauw' en 'Open' nog niet in hun kast hebben staan. *****

DAG ALLEMAAL (B) 22 mei 2007

De Amsterdamse rockgroep The Scene rond zanger Thé Lau scoorde in het verleden grote hits met onder meer 'Blauw', 'Iedereen Is Van De Wereld' en 'Rigoureus'. Vijf jaar geleden gaf Thé voorrang aan zijn solocarrière, maar nu treedt de groep weer op. Daarom werden tien klassiekers uit hun repertoire in een nieuw jasje gestoken. Het gaat om onder meer 'Open', 'Zuster' en 'Samen'. Onze Sarah Bettens van k's Choice en Tom Barman van dEUS zingen elk een duet met de band. En fonkelnieuw, maar beslist geslaagd zijn 'Meisje Van De Dromen' en 'Alkmaar'. Een ideaal voorsmaakje van het concert dat The Scene pp 15 juni in de Brusselse AB geeft.

CHAOS (B) Mei 2007

'Blauw', 'Iedereen Is Van De Wereld', 'Rigoreus'... Wie in de onvolprezen nineties wel eens een festival bezocht, heeft zonder uitzondering luid meegezongen met de onverslijtbare liedjes van The Scene. Hoewel we doorgaans even enthousiast reagern op reünies als op rondvliegende graspollen, verwelkomen we de rockende noorderburen na beluistering van '2007' (te koop vanaf 28 mei) met veel plezier weer. Wat een geweldige groep is dit nog steeds, zeg! Twee nieuwe nummers en tien klassiekers opnieuw opgenomen. Opvallende gasten: Sarah Bettens op 'Blauw' en Tom Barman op 'Rigoreus'. Misschien zijn zij er wel bij op 8 juni in de AB. Wij zeker.

DAMUSIC.BE (B) Mei 2007

Twee stellingen die we vooraf even willen poneren. Ten eerste hebben we altijd al stiekem een boontje gehad voor Thé Lau. Of het nu solo, met studiomuzikanten of gewoon in de oerbezetting van The Scene is. Altijd weet de man, zowel lyrisch als muzikaal, je een draai om de oren te verkopen waarvan je dagen lang het noorden kwijt bent. Ten tweede zijn we alles behalve voorstander van ‘Best Of’-platen, in welke vorm dan ook. Meestal catalogiseren we ze in het zwaar doorwegende ‘poenpakkerij schuifje’. Het was dus met een eerder wrang, wantrouwig gevoel dat het blauwe schijfje met versierde hakschoenen voor de eerste maal in onze cd-speler verdween.

Gevraagd naar het waarom van deze reünie antwoorden Thé Lau en de immer prominent aanwezige bassiste Emilie Blom van Assendelft in al hun interviews steevast dat ze de plaat en tournee eerder zien als “gezellig samen nog eens gas geven, net als voorheen”. Oude nummers worden in een nieuw kleedje gestoken, gastmuzikanten worden de studio binnengeloodst. The Scene staat er terug, wilder en luidruchtiger dan ooit tevoren, zo blijkt.

“Niets telt/niets werkt/niets doet wat het moet doen/zonder geloof”. Zeer zeker, zeventien jaar na datum weten Thé’s woorden in opener 'Geloof' nog steeds te beklijven. Het geheel klinkt net dat tikkeltje bombastischer, maar de gitaar snijdt nog steeds als een flinterdun mes door merg en been. Aan de dreigende drum van Jeroen Booy in 'Samen' is niet te ontkomen, net zo min als aan de uiterst strakke baslijnen die Van Assendelft uit haar instrument tovert tijdens 'Zuster'. Of hoe een welgemikte schop een vastgeroeste deur doet openzwaaien alsof het niks is.

We kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat het toch maar een beetje bizar is om een frêle vrouw als Sarah Bettens de woorden “ik heb vannacht gedronkenen gezien/ hoe geen vrouw ooit terugkrijgt wat ze geeft” te horen prediken. Verder blijft 'Blauw' zijn status als evergreen volledig trouw. Dat er van de drie gastzangers op de plaat twee Belgen zijn is uiteraard geen toeval. Thé Lau moet zowat de helft van zijn leven op Vlaamse podia en in Vlaamse studio’s doorgebracht hebben. Het lijkt dan ook een natuurlijke evidentie dat het net de hese Tom Barman is die 'Rigoreus' naar een andere dimensie duwt.

'Meisje Van De Dromen', één van de twee nieuwkomers, misstaat absoluut niet tussen de tien andere zorgvuldig uitgekozen klassiekers. Het is net alsof we terug in de tijd gekatapulteerd worden en ergens belanden tussen ‘Rij Rij Rij’ (1988) en ‘Blauw’ (1990). Dit is The Scene in zijn puurste vorm, poppy maar toch zo allesomvattend strak. 'Alkmaar' - voorzien van tekst door dichteres Neeltje Maria Min - kennen we nog uit Thé’s theatertournee. Voor de gelegenheid wordt het nummer voorzien van een arrangement strijkers, wat het geheel naar een eenzame hoogte brengt. De trance waarin 'Open' ons destijds bracht, wordt in deze uitvoering zowaar nog versterkt. Vermoedelijk heeft het te maken met het nog meer verfijnde gitaarspel en de extra boost die Otto Cooymans aan zijn toetsentafel het nummer meegeeft.

Verder vermelden we maar al te graag die andere intens melancholische hoogtepunten 'Wild En Luidruchtig' en 'Brand'. Om nog maar te zwijgen over de gerestaureerde en swingende versie van 'Iedereen Is Van De Wereld'. The Scene anno 2007 staat voor één brok opgespaarde energie. Ook op het podium is de chemie van weleer duidelijk zicht- en voelbaar. Wij zien ‘2007’ dan ook als de ideale soundtrack voor een lange zwoele zomeravond op een festivalterrein ergens ten lande. Gaat dat zien en laat u bij voorkeur omringen door een schare dertigers en veertigers. Wedden dat het eindigt in een braspartij waaraan je nog jaren plezier beleeft?

HUMO (B) Juni 2007

Nieuwe versies van de tekstverwerker Word zijn nooit een verbetering, klaagde Thé Lau in Humo 3481. Als u benieuwd bent of dat ook geldt voor zijn eigen songs, dan moet u '2007' eens beluisteren, waarop de gereanimeerde Scene tien oude nummers een nieuwe jas aantrekt. Een idee van de platenfirma, volgens Thé. Geldklopperij, volgens cynici.

Thé Lau is echter een integer mens en naar wij vermoeden geen geldwolf, dus moeten er ook andere motieven zijn geweest. Was er misschien iets mis met de oude versies van 'Blauw', 'Open', 'Rigoureus' en al die andere klassesongs? Weinig. Soms zat er teveel franje aan; soms maakte de franje ze beter. Op '2007' blijft de franje vooral achterwege en benadert The Scene het geluid dat we ons herinneren van hun concerten: soepel, krachtig en no nonsense. We denken dat daarin de - excusez le mot - uitdaging lag: songs die in de studio al doorleefd klonken maar op talrijke podia nog intenser werden, teruggeven aan het publiek.

Als dat de bedoeling was, dan is '2007' een goeie zet. De aftrap is al sterk: 'Geloof' is pure Noord-Hollandse soul en 'Blauw', met een glansrol van Sarah Bettens, klinkt alsof het altijd een duet is geweest. 'Samen' en 'Zuster' hebben een directheid die vroeger ontbrak, en als u de nieuwe versies van het machtige 'Open' en het dramatische 'Wild En Luidruchtig' hebt gehoord, zult u de oude zelfs nooit meer opleggen. We horen ook twee nieuwe songs, 'Alkmaar' en 'Meisje Van De Dromen': geen instantklassiekers, maar ze misstaan evenmin.

Iets wezenlijks toevoegen aan het magistrale 'Rigoureus' leek ons vooraf onmogelijk, maar wat Lau en Tom Barman er hier mee aanvangen, slaat ons toch met verstomming: Barman fluistert eerst tegen zichzelf, dan tegen Lau, en na het eerste refrein lijken de stemmen van alle kanten te komen. Barman is dEUS en Lau is God, mocht u er nog aan twijfelen.

Gaat er dan niets fout op dit Idee van de Platenfirma? Toch wel: 'Iedereen Is Van De Wereld' begint rauw en veelbelovend, maar verandert in platte kaas als de Zeeuwse aardappelkweker Paskal Jakobsen (Bløf) zich ermee gaat bemoeien. Maar verder moeten we toch eindigen op een positieve noot: als '2007' heiligschennis is, dan zijn heiligen er om geschonden te worden. «

[Media]