RECENSIES THÉ LAU - 'DE GOD VAN NEDERLAND'
DE MORGEN (B) 14 Mei 2002
DAGBLAD VAN HET NOORDEN 17 mei 2002 Jochem Fluitsma en Eric van Tijn waren de creatieve breinen achter Linda, Roos & Jessica. Het deuntje ' Ademnood' werd een paar jaar geleden een dikke hit. Eerder waren de heren succesvol met Mai Tai, Edsilia Rombley en Ruth Jacott. Vandaar dat het enige verbazing wekte dat uitgerekend Fluitsma & Van Tijn in 2000 de comeback-single ' Helden' van The Scene componeerden. Dankzij het singletje, gekoppeld aan een Postbus 51-spotje over zinloos geweld, stond de band rond zanger Thé Lau plotseling weer in de belangstellig. De band speelde als vanouds op grote festivals en de verzamel-CD ' Rauw, Hees, Teder' werd goed verkocht. Dat Thé Lau desondanks een soloplaat heeft gemaakt, hoeft geen verbazing te wekken. De zanger liep al jaren rond met dit plan. Op ' De God Van Nederland' laat hij horen dat The Scene eigenlijk altijd een soort soloproject was. Zijn donkere, rauwe stem, zijn specifieke gitaarspel en zijn unieke talent als tekstschrijver maakten de band groot. En zonder zijn vaste muzikanten redt Lau zich ook prima. OOR Geert Henderickx, 18 mei 2002 Thé Lau tastte de afgelopen jaren in het theatercircuit de artistieke en commerciële mogelijkheden van een solocarrière af. Van meet af aan bleek het repertoire van The Scene ook met alleen gitaar en piano een praktisch even grote impact te bezitten. Tegelijkertijd toonde hij zich onverminderd betrokken bij zijn eens zo populaire groep, die mede dankzij de nieuwe toetsenist Dante Oei haar stijl kunstig wist te verbreden. Vooral de verstildere nummers van het ondergewaardeerde 'Marlene' pakten geslaagd uit, zodat een plaat onder zijn eigen naam op den duur toch niet kon uitblijven. Begeleid door een semi-akoestisch combo komt Lau allesbehalve over als een uitgebluste rocker op de inmiddels even voorspelbare als inspiratieloze unplugged-toer. Zonder zijn eigenheid te verliezen, waagt hij zich op 'De God Van Nederland' overtuigend aan het betere luisterlied, waarbij het resultaat vanwege zijn doorrookte stem nergens al te beschaafd aandoet. Hoewel minder rauw romantisch dan voorheen, blijven zijn vaak impressionistische teksten bovendien verschoond van sentimentaliteit en zweverigheid, temeer daar hij met kleine woorden uiting kan geven aan grote gevoelens. Eigenlijk maakt Thé Lau als geen ander Nederlandstalige popmuziek in de geest van meeslepende dichters als Marsman en Slauerhoff. NRC HANDELSBLAD Hester Carvalho, 18 mei 2002 Thé Lau heeft met 'De God Van Nederland' een tweede solo-CD gemaakt. Nu de carrière met zijn band The Scene min of meer stil staat, lijkt Lau naar een andere aanpak te zoeken. Hij doet dat samen met muzikant Dante Oei en een scala aan gastmuzikanten die alles bespelen behalve de knarsende elektrische gitaar die we kennen van Lau in zijn Scene-gedaante. De instrumenten (mandola, percussie, vleugel en orgel) kabbelen, behalve de piano, die in sommige nummers een bonkende hoofdrol speelt. Thé Lau komt in deze vorm tot een aantal prachtige nummers waarin tekst en muziek samensmelten tot dwingende klankgedichten. Zo heeft 'Waar Mensen Wonen' een straffe ritmiek die hem dwingt tot gejaagde voordracht over plekken waar 'vrouwen zonen baren, zonder dokter, zonder morren'. Dat klankrijm wordt plotseling verlicht door een hemels refrein, alsof er een wolkendek openbreekt. Een paar liedjes worden topzwaar doordat de tekst de muziek overschaduwt. Maar voor het merendeel geldt: Thé Lau en zijn gebarsten stem kregen een fluwelen foedraal van klank. ***** ALGEMEEN DAGBLAD 21 mei 2002 Als voorman van The Scene heeft Thé Lau zijn sporen in de Nederlandse rock 'n' roll al ruimschoots verdiend. De laatste jaren was hij al solo in het theater te horen met het sobere rock-poëtische programma 'De Sterren Van De Hemel', gebaseerd op zijn gelijknamige verhalenbundel. Lau blijft naar boven kijken, getuige de titel van zijn eerste solo-CD: 'De God Van Nederland'. Wie die God is, beschrijft hij in hem typerende bewoordingen als 'laat de geest graag vrij bewegen / maar de greep van zijn strenge hand / houdt de stoutste dromen tegen'. Thé Lau zingt over zwijgend licht, koudvuur, wrede vrede en zachte zomerregen en doet dat met de hem bekende tergende, rauwe of doordringende stem. Zonder The Scene klinkt zijn muziek wat onopgesmukter, waarmee zijn uitgesproken teksten optimaal tot hun recht komen. Een duet met K's Choice-zangeres Sarah Bettens is de enige franje die hij zich permitteert op deze warme en ingetogen CD. ***** BRABANTS DAGBLAD Caroline Göttgens, 23 mei 2002 Na twaalf albums met The Scene wilde Thé Lau een soloalbum. In 1998 bracht hij er al een uit in eigen beheer, omdat de platenmaatschappij dat niet wilde. Maar nu krijgt Thé Lau met 'De God Van Nederland' erkenning. Een mooie muzikale dichtbundel met sobere sfeerschetsen. Met zijn typische rauwe, hese stemgeluid creëert Thé Lau een lichte melancholische stemming. Dynamiek is er genoeg en de tekstdichter Lau komt helemaal tot zijn recht. Erg fraai en ingetogen is het duet met K's Choice-zangeres Sarah Bettens 'Onder Aan De Dijk', dat bijna een 'Op Hoop van Zegen'-gevoel oproept. Oer-Hollands drama dus. 8WEEKLY.NL Joost van Hoek, 29 mei 2002 Thé Lau levert een soloalbum af en dat is in eerste instantie verbazingwekkend te noemen. De zanger is namelijk redelijk introvert en hij kenschetste zichzelf ooit zelfs eens als "zanger tegen wil en dank." Als muzikale brein achter de nederpopband The Scene en producer van albums van veel andere artiesten, zoals Tröckener Kecks, heeft hij desondanks veel bijgedragen aan de Nederlandse muziek. De carrière van zijn band is echter redelijk gestagneerd, en daarom komt hij nu met een soloalbum. Tegen wil en dank misschien? Als je een album van Thé Lau hoort, ga je natuurlijk direct vergelijken met The Scene. Net als voor deze band heeft Lau ook de liedjes van 'De God Van Nederland' grotendeels zelf geschreven, en het is dan ook niet verwonderlijk dat dit soloalbum op het eerste gehoor iets weg heeft van deze legendarische band. Het is echter tevens duidelijk dat Lau met dit album niet de meest vrolijke kant van zichzelf opzoekt. Veel songs zijn akoestisch uitgevoerd, en missen daardoor toch de overtuigende bezieling van de liedjes die The Scene ons aanbood. Deze weemoedige, sentimentele sfeer die over het hele album hangt is vrij irritant. Thé Lau komt mijns inziens nu eenmaal beter tot zijn recht als hij de briljante teksten die hij schrijft, uitzingt met eenzelfde passie. Bij een kutgevoel hoort een gefrustreerde stem, geen zalvende gladgestreken zang. Als je The Scene kent, dan weet je dat zijn muziek heel diep uit zijn kloten komt, maar waarom hoor je dat op 'De God Van Nederland' dan nauwelijks? Waarom eindigen die lekker dreigende basloopjes zelden in een orgastische climax? Waarom horen we de mens achter de teksten niet meer? De heerlijke teksten zijn het namelijk meer dan waard. Natuurlijk is het soms mooi om Lau te horen spelen met een andere setting als bij The Scene, maar als dit een heel album, vrijwel zonder afwisseling, doorgaat begint dit toch echt te vervelen. Een positieve uitzondering hierop is echter het duet met Sarah Bettens van K's Choice. Dit nummer, 'Onder Aan De Dijk', laat horen dat de twee typische stemmen van de artiesten erg goed samen klinken. De stem van Bettens is tevens een mooie afwisseling tussen de gezongen poëzie van Lau. Er kan dus worden gesteld dat Lau met dit eerste soloalbum toch ander materiaal aflevert dan met The Scene. De ingetogenheid van het album zorgt er echter wel voor dat de mooie teksten verdwijnen in een te ingetogen begeleiding. De bezieling is niet te horen. Het wachten is toch steeds op het moment dat de muziek de passie van de teksten gaat volgen. Want Lau laat duidelijk weer zien een briljante tekstschrijver te zijn. RNW.NL Angelique Stein, 30 mei 2002 Thé Lau, zanger van The Scene, kwam met zijn band niet toe aan de muziek die hij nog op de plank had liggen. Dus pakte hij het solo aan. Het resultaat 'De God Van Nederland' mag er wezen. Pareltjes van muzikale poëzie. De fans kunnen gerust zijn: The Scene is niet uit elkaar. De Nederlandse band komt zeker terug met de opzwepende nummers waarmee ze bekend werden: 'Iedereen Is Van De Wereld', 'Blauw' en 'Helden', het liedje bij de ideële reclame van de nieuwe 'helden' van de wereld. Zanger Thé Lau maakte een soloalbum, omdat hij nog zo ontzettend veel materiaal op de plank had liggen waar hij alsmaar niet aan toe kwam. Dus werkte hij de ideeën maar alleen uit. De God van Nederland geeft zijn geheimen pas prijs na enkele keren luisteren. Als altijd lijkt de muziek van Thé Lau in eerste instantie monotoon en saai door zijn beperkte zangstem. Daarna leidt dat juist tot een haast hallucinerende ervaring. Daarna pas blijkt hoe vernuftig de liedjes eigenlijk in elkaar zitten. Er heerst een strenge discipline in de liedjes van Thé Lau: een strak ritme en een korte, golvende melodie. Maar de teksten zijn beeldend en doen nooit gekunsteld aan. Ook al lijkt een zin als 'in vormeloze hutten waar hulpeloze vaders babydochters verwelkomen' (uit: ‘Waar mensen wonen') niet te zingen, toch past die wonderwel in de muziek. In ballads is Lau niet op zijn best. Dat bleek al in The Scene, maar op deze CD wordt dat soms wel erg pijnlijk duidelijk. Het fantastische nummer 'Rock 'n' Roll' (een pijnlijk verslag van een cokeverslaving) gaat helaas hoorbaar over in 'Wiegelied'. Niet om aan te horen. Maar Sarah (K's Choice) Bettens' tweede stem doet het eveneens romantische 'Onder Aan De Dijk' gelukkig weer veel goed. En op de piano kun je getokkelde gitaarakkoorden net zo makkelijk uitvoeren. Al klinkt het een beetje als minimal-music, getuige 'Wrede Vrede'. Op 'De God Van Nederland' klinkt Thé Lau geïnspireerder dan ooit, en misschien nog wel meer op zijn plaats dan in The Scene. HAVANA Jim Jansen, mei 2002 Na verschillende solotournees en een in eigen beheer uitgebrachte CD is 'De God Van Nederland' de eerste officiële solo-CD van Thé Lau. Als zanger van The Scene behoorde hij samen met De Dijk en de Tröckener Kecks tot de top van de Nederlandse kwaliteitsrock. 'Iedereen Is Van De Wereld' en 'Blauw' zijn de bekendste songs van de hand van Lau en beide nummers zijn klassiekers in de Nederlandse popgeschiedenis. Nu The Scene schijnbaar op een zijspoor staat, geeft Lau met 'De God Van Nederland' een treffend visitekaartje af. De weg die The Scene de afgelopen jaren was ingeslagen - minder rockerig en meer nadruk op de tekst - vindt op 'De God Van Nederland' zijn vervolg. Thé Lau klinkt getergder dan ooit. Zijn teksten zijn beschouwend en emotioneel. Muzikaal laveert de zanger op de scheidslijn van semi-akoestische pop en ingetogen rock. Het staccato klinkende 'Waar Mensen Wonen' en de single 'De God Van Nederland' zouden nog zonder moeite op een Scene-plaat kunnen staan; het gros van de andere songs zijn echter geen bandnummers meer. In 'Rock 'n' Roll' bezingt de zanger het relaas van een junk die net op tijd tot inkeer is gekomen. Op 'Onder Aan De Dijk gaat hij in duet met K's Choice-zangeres Sarah Bettens, die ook in het Nederlands zeer acceptabel klinkt. Thé Lau is met 'De God Van Nederland' een nieuwe weg ingeslagen. Op popfestivals en zelfs in het clubcircuit heeft hij niet veel meer te zoeken. Deze muziek is bij uitstek geschikt om te beluisteren vanaf het pluche, terwijl de bar gesloten is. PLATOMANIA Mei 2002 Thé Lau voelde zich, zo beweerde hij herhaaldelijk, soms net Nick Cave. Met The Scene als zijn eigen Bad Seeds. Net als de Australiër kreeg Lau er op gegeven moment genoeg van op het podium continu tegen zijn band te moeten opboksen, in plaats van gewoon met ze mee te doen. Hij was het beu zowel stem als songteksten nog langer in het decibellengeraas te horen verdrinken. En ineens had Lau de oplossing: het theater! Waar The Scene ondertussen gewoon bleef bestaan (en dat nog altijd doet), trok haar zanger samen met toetsenist Dante Oei de schouwburgen in. En daar hervond de Scene-zanger, getuige 'De God Van Nederland', zichzelf. En dat werd in feite ook tijd: de laatste drie Scene-platen telden weliswaar nog altijd een flink aantal juweeltjes ('Beschaving', 'Rivier', 'Varken Met Succes'), maar de rek leek er bij de band langzamerhand wel een beetje uit. 'De God Van Nederland' geldt binnen Lau's repertoire dan ook als absolute verademing. Vooral omdat de zanger er meer dan ooit in geslaagd lijkt zijn songs ook daadwerkelijk te laten ademen. Zonder daarbij, in prachtsongs als 'Waar Mensen Wonen' en 'Rock 'n' Roll', ook maar aan dynamiek te hoeven inboeten. 'De God Van Nederland' heeft zijn carrière een nieuwe impuls gegeven.. En hij zag dat het goed was. **** DE GELDERLANDER Hans Walraven, 7 juni 2002 Thé Lau wás natuurlijk The Scene, dus de aankondiging dat dit zijn eerste soloplaat is, valt met een korreltje zout te nemen. De instrumentatie is meer 'unplugged' dan de oude bandplaten, maar het lyrische gehalte is minstens zo hoog. Lees mee met een nummer als 'Rock 'n' Roll': 'rillend in stilte, het bloed gedrogeerd, hitte en kilte en weer niets geleerd'. Of luister naar de onstuitbare, aan Bob Dylan verwante woordenstroom van 'Waar Mensen Wonen'. 'De God Van Nederland' bestaat uit gelijke delen tekst en ritme. Nu valt pas op hoezeer die ritmiek ontleend is aan de beweging van het water. Nummers van Thé Lau klotsen, golven of hebben, hier en daar, veel weg van stilstaand water. Geen commerciële plaat, maar wel een die over tien jaar nog goed draaibaar is. KNACK (B) 12 juni 2002 De meest recente platen van The Scene, 'Arena' en 'Marlene', waren best moedig, maar ze ontbeerden de kracht van het oude werk. Met het soloalbum 'De God Van Nederland' herontdekt Thé Lau de eenvoud en slaagt hij er eindelijk in zijn rockershart met zijn dichtersbrein te verzoenen. In akoestische nummers als 'De Vriendschap', 'Onder Aan De Dijk' (een wondermooi duet met Sarah Bettens) en 'De Haven' merk je dat hij, óók muzikaal, dichter dan ooit bij de creatie van een eigen taal komt. 'De Haven' heeft een fado-achtige ondertoon. Hoewel laagjes gitaar over elkaar zijn gekleefd, klinkt het niet overdadig. Vaak is de fond minimalistisch à la Philip Glass, maar weet Lau de spanning mooi op te bouwen. Het literaire 'Waar Mensen Wonen' is daar de beste illustratie van. Als hij in 'In Stilte/Wiegelied', alleen begeleid door een harmonium, tot bezinning komt, komt het bijna over als een gebed. Het titelnummer rockt als de vroegere Scene en het soulvolle 'Het Huis Waar Liefde Woont' herbergt een grommend orgel, maar de nuance haalt het van het geweld. Tekenend is dat de meest naakte van de twee versies van 'Speel' ook de broeierigste is. Deze CD is dodelijk efficiënt. ALOHA Swie Tio, juni 2002 'The Scene zal nooit worden opgeheven!', zo laat frontman Thé Lau op de site van de Amsterdamse band geruststellend weten. Maar Thé heeft andere dingen aan zijn hoofd. De akoestische optredens waarmee hij in 1996 begon, hebben vele vervolgen en vertakkingen gekregen, waaronder een verhalenbundel, een live-CD ('1998') en nu dit solo-studioalbum. Nou ja, solo, de begeleiders zijn niet te tellen, wat in diverse combinaties leidt tot een bandgeluid dat sterk aan The Scene doet denken. Maar ook de soberder gearrangeerde nummers (waaronder een streekromantisch duet met K's Choice's Sarah Bettens) passen moeiteloos in het vertrouwde idioom van verweerde zang, warme-golfstroominstrumentatie (zelfs ex-getrouwe Otto Cooymans komt even langs op zijn Hammond), en die typisch beeldende Lau-kronieken van het kleine (on)geluk van de Nederlandse mens. Die zich dan ook afvraagt waarom dit niet gewoon een Scene-plaat is geworden. Dat had dankzij de groepsmagie misschien net het verschil gemaakt tussen een goede en een geweldige CD. ***** ALLES OP 10 Juni 2002 Niet zo verrassend voor de kenners van Thé Lau, het verschijnen van een echte soloplaat. Op 'De God Van Nederland' heeft hij de volle vrijheid kunnen nemen om die songs op te nemen die hij ons graag wil laten horen. en dat is de moeite waard. Zijn o-zo-herkenbare stem draagt de plaat natuurlijk, waarbij het wel opvallend is, dat die stem meestal ingetogen blijft. Liedjes over allerlei aspecten van Nederland, en waarvan het titelnummer inmiddels al op single is verschenen (het titelnummer is wel juist het nummer dat nog het meest aan The Scene doet denken). Prijsnummer is wat mij betreft 'Waar Mensen Wonen'. Daarop is Thé weer prachtig met teksten in de weer. Het daarop volgende 'Onder Aan De Dijk' valt op door het duet dat daar gezongen wordt met Sarah Bettens (K's Choice). Het enige minpuntje van Thé's eerste soloplaat kun je noemen dat na de eerste vier nummers het allemaal ingetogen wordt. Maar wat zeur ik, het is gewoon een pracht luisterplaat, waarop Thé laat blijken dat de echte poëzie en pop heel dicht bij elkaar kunnen zitten. « AKTUEEL Juni 2002 Twee jaar geleden leek het er even op alsof The Scene een tweede succesperiode gegund was, toen ze met het nummer 'Helden' (dat in eerste instantie het 'zinloos geweld' TV-spotje ondersteunde) weer in de hitparades belandden. Maar voorman Thé Lau was ook veel voor zichzelf bezig. Zo toerde hij al enkele jaren solo rond (wat resulteerde in een live-CD). Tussendoor schreef hij nog zeven intrigerende verhalen en stopte die in een bundel. En nu is er dan de solo-CD 'De God Van Nederland' (Double T Music/Sony). Gelukkig laat Thé zich in de meeste nummers door een band begeleiden, zodat het een en ander niet te ver afdrijft van wat we van The Scene gewend zijn. Tenslotte gedijt zijn gruizige, doorleefde stem het best in de rock 'n' roll. Wat dat betreft valt er dus nog genoeg te genieten. Maar het is alsof Thé zelf niet helemaal weet of hij zijn nog immer kunstig in elkaar gezette teksten moet ondersteunen met net zo kunstige, maar sobere instrumentaties of met pure rock. Zo staat als bonustrack het nummer 'Speel' voor de tweede keer op deze CD, deze keer niet in een iele versie, maar als pure gepassioneerde rock 'n' roll. Drie keer raden aan welke wij de voorkeur geven. DE VOLKSKRANT Patrick van den Hanenberg, 4 juli 2002 Thé Lau heeft ongetwijfeld één van de meest intrigerende stemmen in het Nederlandse popcircuit. Het is een stem met prikkeldraad én honing. Daarnaast is hij één van de betere tekstdichters. In de tijd met The Scene heeft hij zich bijna altijd gehouden aan de strakke tekst- en muziekregels van een popsong, maar in de kleinschalige akoestische optredens liet hij al merken zijn vleugels te willen uitslaan. Op zijn eerste solo-album 'De God Van Nederland' toont hij zich een waar poëet. Hij schittert in zijn wrange observaties over het benauwde leefklimaat in Nederland, ondanks de schijn van vrijheid, en over een triest drugsgeval: 'rillend in stilte, het bloed gedrogeerd / hitte en kilte en weer niets geleerd'. Ook muzikaal verkent hij de grenzen van de popmuziek. Soms hoekig, dreunend in een opzwepende rap, dan weer romantisch. Maar altijd smaakvol. Jammer dat het album zo verrekte kort is. FRET Juli 2002 Van The Scene ben ik nooit groot liefhebber geweest en met rocker Thé Lau had ik ook niet zoveel op. Die mening ga ik nu terugdraaien, want tsjonge, wat een prachtig soloalbum heeft hij afgeleverd. In de vorige FRET vertelde Lau dat hij ontdekte dat zijn grootste gave eigenlijk zit in zijn tweede talent, tekstschrijven. En dat is ook precies waar de kracht zit van 'De God Van Nederland'. Als een moderne poëet schildert Thé Lau met woorden en schetst een oer-Hollandse en melancholieke wereld die zowel naïef als keihard is. Hij verhaalt over de tragiek van de liefde in een kille havenplaats, over de God van Nederland die als een snoodaard ons leven bepaalt ('met zijn honden op het strand, druipend van de regen'), een drugsverslaafde in de grote stad ('de heilige voorraad is nu bijna op, fel begeerd koudvuur vlamt ijs in z'n kop') en een ontroerend afscheid van een overleden vriend ('de aard van God die geeft en rooft vergeet je'). Ontwapenend is het duet 'Onder Aan De Dijk' met Sarah Bettens (K's Choice) waarin een stel de zegen vraagt aan haar vader die er niet meer is. In 'Waar Mensen Wonen' dendert de tekst voort als een onstopbare trein waarin flarden gebeurtenissen filmisch aan je voorbijtrekken. Af en toe lijkt het album tekstueel even ongrijpbaar als het eerdere werk van The Scene, en hoor je ook de stadse rock van de Amsterdammers terug. Maar bovenal is 'De God Van Nederland' het document van een singer-songwriter die aantoont één van de betere Nederlandse tekstdichters te zijn. TOESTAND Arjan van Oosterhout, 6 juni 2002 'De God Van Nederland' is de eerste soloplaat van Thé Lau, die zonder zijn band The Scene rustige luistermuziek maakt. Meezingers ontbreken op een ingetogen plaat die de moeite meer dan waard is. Thema’s als liefde, vriendschap en geluk komen aan bod in fijngevoelige liedjes die nauwelijks begeleiding kennen. Een simpele gitaar of piano – meestal bespeeld door Lau zelf – moet voldoende zijn om de ontegenzeggelijke kracht van de teksten te omlijsten. Omdat de muziek slechts een summiere bijrol speelt, moet de luisteraar wel aandachtig naar de teksten blijven luisteren om de waarde van de plaat te ontdekken. Dit is geen muziek die je opzet bij het klussen of autowassen. Te meer daar de teksten af en toe behoorlijk cryptisch zijn en de intenties van de zanger niet overal aan de oppervlakte liggen. Lau maakt muziek voor de goede verstaander. De sfeer die hij met 'De God Van Nederland' oproept is die van een gure winter, waarbij je vooral binnen moet blijven zitten en blij moet zijn met wat je hebt. De titelsong draagt bij aan het contrast tussen de boze buitenwereld en de veilige thuishaven; het is het conflict tussen de 'strenge hand' van een God, die ook een 'zachte hand' heeft. Waar buiten alles koud en bitter is, is binnen alles vertrouwd en de moeite waard, zoals verder op de CD duidelijk wordt in het juweeltje 'Het Huis Waar Liefde Woont'. Thé Lau bewijst met weinig opsmuk en weinig begeleiding een plaat te kunnen maken die een warme, hier en daar weemoedige indruk bij de luisteraar achterlaat. **** SCHOLIEREN.COM Maurice Jetten, 4 juni 2002 Recensies schrijven is in feite heel simpel. Het draait allemaal om 'vergelijken'. Stel, er is een bandje als, ik noem maar wat, Linkin Park en die komen met hun eerste album uit. Je vergelijkt de muziek met soortgelijke muziek-acts als Korn en Limp Bizkit en gaat op zoek naar verschillen en overeenkomsten. Of je hebt een iets oudere band als, ik noem maar wat, K's Choice. Als die met een nieuw album komen dan ga je die vergelijken met voorgaande albums en ga je wederom op zoek naar overeenkomsten en verschillen. Moeilijker wordt het als je het gaat hebben over Thé Lau en zijn eerste solo-album. Moet je dat gaan vergelijken met de albums van The Scene waar hij frontman van is? Of moet je het vergelijken met andere solo-artiesten als Frank Boeijen of, misschien beter, het belgische Gorki (Luc de Vos)? Eigenlijk mag het niet; 'vergelijken'. Een album is niet 'beter' of 'slechter'. Een album is 'goed' of 'slecht'. Daarom dwing ik mij om onbevooroordeeld en uiterst objectief te gaan luisteren naar 'De God Van Nederland'. Al gauw komen de onheilspellende gitaren en tonen uit de speakers en deze blijken zo'n beetje de hele CD te vullen. Het blijkt ook het juiste geluid om de stem van Thé te ondersteunen. Van het tekstvolle 'Waar Mensen Wonen', via het duet met K's Choice' Sarah Bettens 'Onder Aan De Dijk' tot aan het onbehaaglijke 'Wrede Vrede' geeft hij zich bloot aan eigenzinnige teksten en rauwe melodieën. Als ik me er toch aan waag om 'De God Van Nederland' te vergelijken met albums van The Scene of van Gorki dan kom ik al snel tot de conclusie dat het album niet veel aan energie ten onder doet ten opzichte van de The Scene-platen. Al klinkt het af en toe wel een beetje mat. Het eigenzinnige van de platen van Gorki bezit Thé Lau niet, hetgeen niet zegt dat het album geen originaliteit bezit. Vergeleken of niet vergeleken; 'De God Van Nederland' is een fijn album van een fijne man. Zeker voor meerdere luisterbeurten inzetbaar. De twee versies van het nummer 'Speel' die het album rijk is, zijn de meest lekkere nummers, maar ook over het geheel gezien mag Thé niet ontevreden zijn. En als u het echt wilt weten: het album is in zijn geheel niet vergelijkbaar met de muziek van Linkin Park. Maar die vergelijking ging vooraf al niet op. Toch? KKUNST.COM Harry de Bock, 24 maart 2004 Met 'De God Van Nederland' is Thé Lau niet alleen in Nederland een 'god' geworden maar ook Vlaanderen valt voor deze fantastische singer/songwriter die met zijn vrij hees stemtrimbre, boeiende teksten en zijn podiumprésence jong en oud bekoort. Na The Scene ging Thé Lau solo en kregen zijn teksten en muziek nog een grotere uitstraling en diepgang. Na het succes van 'De God Van Nederland” ging Thé niet op zijn lauweren rusten maar hij engageerde zich in allerhande optredens. Nu is er een heruitgave van 'De God Van Nederland' met daarbij de extra CD 'Overspel', waarop de luisteraar in tien nummers van deze muzikale escapades kan genieten. Thé Lau is na 'De God Van Nederland' uitgegroeid tot één van de meest succesvolle singer/songwriters uit Nederland. Zijn muziek is een mix en kruising van chanson en popmuziek waarbij de rocker Thé Lau nooit ver weg is. Op 'Overspel' vindt men dan ook een prachtige uitvoering van Ramses Shaffy's 'Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk En Bewonder' dat hij tijdens het huldeconcert voor Ramses met het Metropole Orkest opnam. Met 'Overspel' komt men bij de zanger Thé Lau die perfect weet hoe een lied te benaderen en te interpreteren waarbij hij zich volledig in een song (optreden) inleeft. Bewijzen voor zijn aanpak en podiumprésence vindt men in de vier nummers die tijdens de liveconcerten van 'De God Van Nederland'-tournee zijn opgenomen. Thé Lau wil alle wegen bewandelen zonder echt zijn wereld te verlaten. Zo laat hij zich graag verleiden tot duetten of het samenspelen met andere muzikanten of groepen. Op 'Overspel' vindt men dan ook een vrij intimistisch duet met Jacqueline Govaerts van Krezip ('Onder Aan De Dijk') en 'Brandende Regen', een samenwerking met producer Tom Holkenborg (Junkie XL). Thé Lau wil ook wel zijn grenzen verleggen en musiceren met groepen die een contrast met zijn eigen muziek vormen. Luister maar naar 'Slapen, Dromen, Zweten' en 'Feest' dat hij opnam met het Vlaams Kamerorkest Prima La Musica, waar ook Jan De Wilde reeds veelvuldig mee samenwerkte. Over 'De God Van Nederland' hoeft nog weinig gezegd. Ik denk dat al menig CD grijs is gedraaid en dat deze release een welgekomen aanvulling is. Thé Lau is zoals wijn, met ouder te worden zijn zijn teksten nog directer geworden en kleeft zijn muziek nog meer aan de ribben. Zijn stijl en performance nodigt uit om te luisteren. Thé Lau weet wat leven is en schrijft zijn gevoelens en belevingen in een directe en vrij eenvoudige taal. Zijn liedjes zijn dan ook brouwsels die rechtstreeks vanuit zijn hart en zijn ziel komen. ALOHA Jaap van Eik, mei 2004 Thé Lau is een meester in veel zeggen met relatief weinig woorden - een soort verbale kunstschilder. Je voelt de Hollandse regen, je stelt je de kronkelende rivieren voor, je ziet de zanger als het ware tegen de wind in over de dijk sjokken. Bovendien is daar altijd die gruizige stem die precies op de juiste momenten in volume omhoog en omlaag gaat. 'De God Van Nederland' is, twee jaar na de oorspronkelijke release, andermaal uitgebracht, maar dan samen met een bonus-CD getiteld 'Overspel'. Daarop een reeks magnifieke vertolkingen van diverse bekende composities, deels afkomstig uit theaterconcerten, deels opgenomen met het Metropole Orkest of het Vlaams kamerorkest, aangevuld met 'Onder Aan De Dijk', maar dan nu gezongen met Jacqueline Govaert, en 'Brandende Regen' dat van begeleiding is voorzien door Tom Holkenborg. En het is allemaal even mooi. Mijn keuze om mee te nemen naar een ver buitenland. ***** FILEUNDER.NL 10 juni 2004 Volgens mij stonden bij mijn lichting studenten-op-kamers twee CD's bij bijna iedereen in de kast: 'Blauw' van The Scene en 'Ten' van Pearl Jam. Ik verbaasde me er laatst over dat velen het bij The Scene bij 'Blauw' gehouden hebben en van Pearl Jam nog wel meerdere albums kochten. Dat hadden ze beter andersom kunnen doen denk ik dan. Want Thé Lau heeft met The Scene zo ongeveer de meest consistente reeks albums op haar naam gezet die ik ken. Zeker als het om Nederlandse bands gaat. Het uiteengaan van The Scene deed me dan ook best een beetje pijn. Gelukkig gaf Lau al voor het uiteengaan van The Scene met het intieme '1998' aan solo ook uit de voeten te kunnen. Het daaropvolgende 'De God Van Nederland' was meer Scene dan ik verwacht had. Beide platen zijn ondertussen uitverkocht, maar van 'De God Van Nederland' is er nu een 2CD uitvoering. Met op het extra schijfje een deel van de 'De God Van Nederland'-theatershow, twee tracks met het Metropole Orkest, 'Onder Aan De Dijk' met Jacqueline Govaert in plaats van Sarah Bettens, een hippe samenwerking met Tom Holkenborg (Junkie XL) en twee erg mooie uitvoeringen met het Vlaams kamerorkest Prima La Musica. Al me al knap balen als je de enkele CD-uitvoering al hebt. Het prijsverschil met de enkele is echter nihil, dus alle reden je collectie compleet te maken en de enkele 'De God Van Nederland' aan zo'n ex-student met alleen 'Blauw' in de kast te geven. FESTIVALINFO.NL Marcel Kamphuis, 20 september 2004 Dit jaar werd het debuutalbum van Thé Lau ‘De God Van Nederland’, opnieuw uitgebracht. Dit keer met de bonus-CD ‘Overspel’. Deze singer/songwriter was voorheen de zanger van The Scene, die soortgelijke muziek maakten: met een hese stem gezongen poëzie over popmuziek. Meteen na het eerste nummer heeft het mij al te pakken, wat een zware plaat! Het volgende nummer ‘Waar Mensen Wonen’ verpest deze sfeer meteen met de vervelende irritante loopjes en hakkerige zang. Hierna is de rust weer teruggekeerd bij ‘Onder Aan De Dijk’, een duet met Sarah Bettens van K’s Choice. De bonus-CD ‘Overspel’ bevat een groot deel van dezelfde nummers als op de andere CD, maar dan in een andere uitvoering. Eerdergenoemde ‘Onder Aan De Dijk’ wordt hier bijvoorbeeld samen gezongen met Jacqueline Govaert van Krezip. Tussen de tien nummers op de bonus-CD staat ook de eerdere single ‘Brandende Regen’. Een leuk nummer, maar raar dat dit nummer gekozen als is single. Het heeft namelijk helemaal niet het droevige sfeertje dat deze vijftigplusser wel bij de andere nummers toevoegt. « [Media] |
