"The Scene zijn ongetwijfeld op hun best wanneer ze erop staan". Dat was de eerste dooddoener die we trokken uit de rijk gevulde, door een bereidwillige butler voor onze geest gesleepte zak toen wij, na de (deels op Rock Werchter opgenomen) live-CD van The Scene een paar keren te hebben beluisterd, tevreden knikkend het eigenlijke bespreken wilden aanvatten. De tweede die spoedig tevoorschijn werd getrokken is "over The Scene is alles al gezegd en geschreven". Een hoogst verontrustende gedachte voor wie net zinnens was een stukje over The Scene te schrijven. Dus hebben we dat voor alle zekerheid nagetrokken (geoutilleerd met mijnwerkerstuig het immense Humo-archief ingedoken) en inderdaad, over The Scene is de afgelopen vijftien jaar zowat alles geschreven wat er te schrijven valt. Na uren vruchteloos tobben - de frisse invalshoeken zijn dezer dagen niet meer te betalen - tikten we voorzichtig een openingszin waarin de woorden 'vanzelfsprekende' en 'klasse' voorkwamen. Maar vrijwel meteen schoot ons te binnen dat 'vanzelfsprekend' inhoudt dat er verder niet meer over wordt gemeierd. Huilend begonnen wij opnieuw. Twee dagen later gingen we er voor het gemak van uit dat het helemaal niet nodig is de Humo-lezers deze toch wel fantastische live-CD aan te prijzen, aangezien ze hem natuurlijk allang hebben gekocht. Sterker nog: we stelden ons zelfs de vraag "wie hoeft er eigenlijk nog van de vanzelfsprekende klasse van The Scene overtuigd te worden?". Het onderzoek is nog steeds aan de gang (u hebt er geen idee van hoe lang het duurt vooraleer je iedereen in het telefoonboek hebt opgebeld), maar uit voorlopige resultaten blijkt dat slechts bitter weinig landgenoten naar dit indrukwekkende lijstje hits ('Maan', 'Blauw', 'Rigoreus', 'De Schaduw Van Het Kruis', Geef Nooit Op', 'Soldaat', 'Open', 'Zuster', 'Samen' en 'Iedereen Is Van De Wereld') kunnen luisteren zonder onder de indruk te komen van die machtige, aanstormende stier van een live-sound, die door het leven gelooide stem, die vurige hartslag die in ieder nummer begraven ligt. Onze enquête wees bovendien uit dat alle ondervraagden het met Thé Lau eens zijn wanneer hij zegt: "In de studio zijn we een band, live zijn we The Scene". Hierdoor gerustgesteld, konden we met een bevrijd gemoed naar een gepaste eindzin beginnen zoeken. Hij bleek - dring! - net aan te bellen. Open, open, open moet het zijn, het doek.

FRET 1994

Wat doe je als creatief betere tijden op zich laten wachten en/of als je een bepaalde fase in je carrière waardig wil afsluiten? Dan maak je een live-CD. Doorgaans zijn dat de enige redenen. Maar Thé Lau zelf zegt dat zijn band live geïnspireerder en hechter speelt dan in de studio. En hij heeft gelijk. Dat heeft veel te maken met het publiek dat vol overgave de achtergrondkoortjes verzorgt. Natuurlijk gaan we weer met muzikale overtuiging over paden meer platgetreden dan de A20 en heeft Thé Lau als geen ander het talent om met een minimum aan tekst een maximum aan diepzinnigheden te suggereren. Maar als je als band bijna gospelachtige toppen weet te bereiken met 'Open' (met God persoonlijk op vlammend Hammondorgel) of stampers als 'Blauw' uit je mouw kan schudden, dan is zo'n CD meer dan gerechtvaardigd. «

[Media]