Vorig jaar scoorde The Scene voor het eerst in hun ruim tienjarige bestaan een hit met het titelnummer van hun vierde plaat 'Blauw'. Een beetje heel erg late, maar verdiende erkenning voor een groep, die inmiddels is uitgegroeid tot de meest oorspronkelijke uit de Nederrock & roll. Op het sterke 'Blauw' kiezen ze voor het eerst consequent voor Nederlandstalig, want juist daarin blijkt de onvergelijkbare kracht van Thé Lau te liggen. 'Open' ligt recht in het verlengde: zelfde bezetting, wederom met Tröckener Keck Rick de Leeuw achter de knoppen en tien éénwoordige titels, die het frontale minimalisme van tekst en muziek onderstrepen. De opener 'Maan' is wat mij betreft nu al een Nederklassieker zonder weerga: dat zuigende prachtrefrein ('onder de maan / wrijf ik de sterren uit m'n ogen / en ga naast haar staan') en doorklieft met een lillende saxsolo in de beste Bobby Keys-traditie. Deze piek evenaren ze dus nergens meer, maar die bijkans erotische spanningsboog weten ze wel de hele plaat lang strak te houden. Dat ligt niet alleen aan de dwingende rock, maar vooral ook aan de teksten, die ditmaal veelzeggender en persoonlijker dan ooit zijn. Thé Lau bezit, net als Lou Reed, het vermogen om 'grote' volwassen gevoelens en onderwerpen te vatten in simpele en treffende 'rock & roll'-taal. Zonder 'Open' nu meteen als een conceptplaat te bestempelen, ontkom je niet aan de indruk dat hier een aaneensluitend verhaal wordt verteld. Het lijkt om een soort driehoeksverhouding te draaien. In ieder geval een avontuur vol passie, verlangen en wroeging. Daarmee is 'Open' hun beste en meest consistente. Een gepassioneerde soulplaat.

HUMO (B) Frank Vander Linden, 1992

Laat ik het maar meteen van de daken schreeuwen: de nieuwe CD van The Scene gaat bij momenten zo diep dat ik er in deze bladzijde een putje voor zou moeten graven. Alleen al die titels: 'Maan', 'Samen', 'Kans', 'Sta', 'Liefde', 'Steenworp', 'Open', 'Zuster', Soldaat', 'Thuis'. Gevoelens tot hun essentie gereduceerd, pijn en genot tot één woord herleid. Op het eerste gehoor steunt 'Open' op dezelfde (zou ik durven?) blauwdruk als zijn voorganger 'Blauw'. Op het achtste gehoor óók: er is weinig veranderd, dezelfde bezetting maakt eenzelfde soort passierock met dezelfde uitstekende producer (Tröckener Keck Rick de Leeuw). Voor elke song vind je wel ergens een dubbelganger in het oude repertoire: in 'Maan' en 'Samen' zitten stukken van 'Blauw' (het lied), 'Kans' is een broer van 'Het Werk Van God' en 'Rigoreus', 'Zuster' klinkt al van bij de eerste kennismaking vertrouwd in de oren. Erg is dat niet: The Scene hebben een vaste stijl, maar het is wel de hunne. Thé Lau heeft van The Yardbirds, The Stones, soul en new wave het beste onthouden en alles in Scene-muziek vertaald: deze muziek is nu haar eigen wortels. Typisch The Scene en zeer pakkend zijn bijvoorbeeld 'Maan', 'Samen', 'Sta' en 'Soldaat'. Drummer Jeroen Booy legt er stevig de zweep op, de gitaren krijgen er gloeiende billen van, Lau kan er om lachen maar wordt ernstig zodra hij naar de microfoon stapt: dat gaat hier over Liefde en Verlangen, natuurlijk, over Drinken en één keer zelfs, in 'Samen', heel mooi, over een kind maken. Lau schrijft de beste songteksten die er in de Benelux te vinden zijn: veel meer dan een handvol woorden gebruikt hij niet, hij heeft zijn vaste patronen maar ze wérken. Omdat hij ze ook nog fantastisch kan zingen, almaar beter eigenlijk. Hoor hoe hij in 'Samen' een bijna banale melodie vol gevoel pompt, hoor hoe hij 'Kans' een middenstuk meegeeft dat je onmiddellijk naar de REPEAT-toets drijft. 'Liefde', 'Steenworp', 'Thuis': allemaal zo beestig simpel en zo mooi dat een mens er zijn relativeringsvermogen bij verliest. De totale 'Open' is voorspelbaar, ja. Voorspelbaar als een dieprode zonsondergang. Ik ga nu, bij wijze van contrast, naar 'Het Rad Van Fortuin' kijken.

MUSIC MAKER 1992

Succes leidt tot chronisch tijdgebrek. Tijdens het voor The Scene zo desastreus verlopen New Music Seminar afgelopen zomer vertelde zanger/gitarist Thé Lau dat hij nauwelijks tijd had gehad om nieuw materiaal te schrijven. Maar tegenslag inspireert. De afgelopen maanden heeft hij flink op zijn pen gebeten en het resultaat ligt nu onder de titel 'Open' in de winkel. De nieuwe van The Scene is opgezet volgens hetzelfde stramien als 'Blauw', klinkt op het eerste gehoor zelfs als een wat toegankelijker geproduceerde kopie van zijn voorganger. Maar na enkele malen draaien geven liedjes als 'Maan', 'Sta' en 'Open' hun schatten prijs en tonen ze hun eigen karakter. Lau's associatieve teksten bevatten prachtige sfeerbeelden en de instrumentale begeleiding staat als een huis. Dat 'Kans' qua structuur en thematiek deel twee van 'Rigoreus' is, valt wel op maar stoort niet. Ook het wat gezochte gegeven dat alle songtitels maar uit één woord bestaan, weerhoudt me er niet van je aan te raden deze plaat te kopen. Blind. «

HITKRANT 1992

Het logische vervolg op 'Blauw': rauwe rock vol passie en zonder overbodige franje. Daar passen de songtitels ook bij: ze bestaan allen uit slechts één woord. Zanger Thé Lau brengt zijn teksten in niet-hinderlijk Nederlands en draagt daarmee bij aan het uitstekende geheel. Van 'Maan' tot 'Soldaat', alles staat als een huis. Grappig: het is net of in de laatste twee nummers Ian Lord (Deep Purple) de keyboards bedient. «

[Media]