daMUSIC.BE Kevin Vergauwen, mei 2007

Jarenlang stond Thé Lau, omringd door verschillende studiomuzikanten op zowat elk podium van Vlaanderen. Van kleine zaaltjes en culturele centra tot de grootste festivals. "Leuk", zo verklaart hij zelf, "maar nooit voelde ik de echte drive van weleer." Tot plots dat dronken telefoontje van karakterbassiste Emilie Blom van Assendelft naar de God van Nederland The Scene terug op de sporen zette. In originele bezetting dook de band de studio in om ‘2007’ in te blikken. Een schijfje waarop haast alle Scene-anthems, aangevuld met twee nieuwe nummers, in een hedendaags kleedje werden gestoken. De voorbode van een zomertournee langsheen talrijke festivals met als eerste halte een uitverkochte AB.

“Oude ingekakte mensen van middelbare leeftijd” noemt een zichtbaar scherp staande Thé Lau zijn publiek ergens midden in de set. Gewaagd? Helemaal niet, België draagt na al die jaren The Scene nog steeds in het hart. Het overdonderende applaus, gejoel en gekeel alsof Bono himself het podium opklimt, spreekt dan ook boekdelen wanneer de zaallichten doven. Hierop heeft het publiek van overwegend dertigers, veertigers en hier en daar een vijftiger jarenlang gewacht. Weg met die strijkersarrangementen, weg met die gastzangers van de nieuwe plaat. The Scene is back, rauwer dan ooit, heser dan weleer en teder als nooit tevoren.

“Niets telt zonder Geloof” predikt Lau. Hiermee pakt hij de AB onmiddellijk bij het nekvel. Op de voet gevolgd door die andere evergreen 'Samen'. We hebben nooit begrepen waarom 'De Schaduw Van Het Kruis' niet op ‘2007’ is beland. Misschien wel omdat de originele versie staat als een huis. Het nummer zorgt voor een vroeg hoogtepunt in de twee uur durende set. The Scene hoeft geen uitgesponnen breaks of solo’s aan te wenden om het publiek te doen meebrullen. 'Blauw', aangekondigd als hét liefdeslied dat de Vlamingen met de Nederlanders gemeen hebben, wordt zonder kapsones en bijzonder strak afgewerkt waarna Thé Lau haast overbodig is tijdens de intense versie van Rigoreus die woord voor woord wordt meegelipt.

“Bedankt voor het lange applaus” wordt er vriendelijk gemijmerd. 'Alkmaar', één van de twee nieuwe nummers, met tekst van dichteres Neeltje Maria Min wordt bijzonder gesmaakt. Her en der zien we zelfs een diehard die de tekst al helemaal heeft ingestudeerd. Ook die andere nieuwkomer, het 'Meisje Van De Dromen' misstaat helemaal niet. “Eigenlijk was ik van plan om het nummer te verkopen aan een jonge zanger als Gabriel Rios”, grapt Thé Lau. In de rechte lijn naar afsluiter en publiekslieveling 'Open' noteren we nog wondermooie versies van 'Alcohol En Tranen', 'Soldaat', en 'Brand'. Eervolle vermelding hierbij voor Leendert Haaksma, die voor de gelegenheid alle gitaarsolo’s feilloos voor zijn rekening neemt.

“Ach, doe nog maar een keer, we zijn nu toch in de hoofdstad van Europa.” Het publiek doet wat er verwacht wordt en keelt minutenlang het Scene volkslied bij uitstek 'Iedereen Is Van De Wereld' mee tijdens de eerste bisronde. “Proficiat AB” prevelt de God van Nederland. Na een obligatoir rondje 'Rauw, Hees, Teder' duikt het vijftal de nacht in. Klaar voor een lange, hete festivalzomer die hen ondermeer op de Gentse Feesten en Klinkers in Brugge brengt. «