GODDEAU.COM Matthieu Van Steenkiste, 16 juni 2007

Zomaar een axioma: Nederlandstalige rockgroepen verkopen de AB niet uit. Tenzij ze er mee ophouden zoals Noordkaap. Of er opnieuw aan beginnen, zoals The Scene vrijdagavond. Een boude stelling als conclusie: driekwart van de affiche van Rock Werchter mag blij zijn dat de groep niet op dat festival speelt, want dit was een imposante machine die om het even welk publiek platwalst als nooit te voren.

In januari leek de reünie van The Scene nog een verre droom van oude fans. Frontman Thé Lau was zoals gewoonlijk solo de hort op langs de schouwburgen met zijn 'Tempel Der Liefde'-programma, enkel ingewijden wisten waar de overblijvende leden zich al die jaren mee onledig hadden gehouden. En dan plots toch die aankondiging dat hij zijn oude groep bijeen floot: "Nog één keer samen gas geven." Alle leden hadden immers een "onaf" gevoel over het verhaal van de groep en wonden waren genoeg geheeld om het opnieuw te proberen. Met succes: "De eerste repetitie ging zo vlot dat we na anderhalf uur al besloten dat we een biertje hadden verdiend."

Zo klinkt het ook in de AB. Vanaf de eerste maten van 'Geloof' is die machtige machine - veel groovende rock, toefje soul - terug die The Scene ooit was. "Niets telt, niets werkt, niets doet wat het moet doen zonder geloof": dat geloof in zichzelf is terug bij de band. Alles haakt in elkaar, dendert ongenadig voort aan een strak tempo. Zelfs nieuwe nummers als 'Alkmaar' en 'Meisje Van De Dromen' heeft de band op korte tijd volledig naar zijn hand kunnen zetten.

Zit 'Bruid' nog wat ongemakkelijk in zijn vel, de donderende groove van 'De Schaduw Van Het Kruis' is nog maar een opmaat naar wat meteen volgt. 'Blauw' is verpletterend en walst dreunend over een uitgelaten publiek dat in 'Rigoureus' even later net zo gretig de zang van Lau woord voor woord overneemt. En zo gaat dat maar door met de pulserende hartslag van 'Liefde', het drama van 'Alcohol En Tranen' en de niets ontziende drive van 'Soldaat'.

"En de dingen die je meemaakt / en alles wat je ziet / het is niet nutteloos of overbodig" gaat het in dat laatste nummer. Zonder de split hadden de groepsleden nooit geleerd dat ze niet zonder Thé Lau kunnen. Maar zou het de frontman zelf al gaan dagen zijn dat hij dit in zijn solodagen nooit heeft bereikt, zelfs niet als zijn band-van-het-moment 'Iedereen Is Van De Wereld' speelde? Wanneer The Scene dat nummer vanavond, na ettelijke covers door jan en alleman, eindelijk nog eens zelf inzet, is het als een bom die ontploft: "In het hart van Europa, komaan!"

The Scene's opzwepende oproep tot verdraagzaamheid, tot leven en laten leven, is vanavond eindelijk opnieuw het in stenen tafels gebeitelde, definitieve statement van weleer. Hier past niets meer na, al serveert de groep in een extra bisronde nog 'Rauw, Hees, Teder' - de groep in drie woorden samengevat - uit de begindagen. De triomf is compleet. The Scene moet nu niet onnozel doen en gewoon blijven doorgaan met een echt nieuw album, want de houdbaarheidsdatum is nog lang niet verstreken, zo blijkt.

"Voor iedereen die passie heeft en die voor passie gaat": vijf Nederlanders, ver in hun fifties, hebben net het voorlopige concert van het jaar gespeeld. Kruip op de tank, zwaai met de vlag, steek de loftrompet, ga daar staan: The Scene is terug en is in bloedvorm. Meer! Meer! Meer! «