KINDAMUZIK.NET Elke De Pourcq, 21 juni 2007

The Scene is terug en dat is niemand ontgaan. De AB raakte dan ook uitverkocht en stroomde vol met dolenthousiaste dertigers die het hele concert lang (en dat duurde ruim twee uur) niets van hun energie en welgemeende appreciatie zouden verliezen. Daar getuigen vooral de lange, hartverwarmende, oorverdovende applauzen na elk nummer van - iets dat ook bij de groep niet onopgemerkt bleef en duidelijk op prijs werd gesteld.

Was dat ook terecht? Ja! Een concert dat je vier maal op twee uur kippenvel geeft, wat kan dat anders zijn dan geweldig, ongelofelijk en een ervaring? Bij persoonlijke favoriet ‘Samen’, was het al prijs en dan volgde ook nog een sterk ‘Blauw’. Naar het einde toe was er dan nog ‘Open’, dat zeer intimistisch begon om dan open te breken, echt heel bijzonder. En toen kwam ‘Iedereen Is Van De Wereld’. Niet alleen werd de groep enthousiast bijgestaan in het refrein, het publiek blééf het nummer ook achteraf zingen. En dat terwijl er al een lange versie van was gemaakt... Als dat voor een zittend publiek was geweest, volgde gegarandeerd een staande ovatie.

Wij hebben genoten van de kracht die de groep uitstraalde, het vuur waarmee ze speelden en het plezier van de muzikanten. De keuze voor ‘luid en energiek’ maakte dat ook het publiek snel in vuur en vlam stond en de twee uur dat het concert duurde, voorbijvlogen. Al was er ook plaats voor rauwe emotie: ‘Rigoureus’, een magistraal ‘Open’ en een doorleefd ‘Brand’ bewijzen dat. Thé Lau bleek tijdens de voorbereidingen ziek te zijn geweest, maar op wat rommelige eindes na leek de groep goed op elkaar ingespeeld.

En toch... Ondanks het feit dat we absoluut genoten hebben, konden we niet voorbij twee minpunten kijken. Grootste afknapper was de slechte afstelling van de micro van zanger Thé Lau. De man is dan wel begenadigd met een knappe, ietwat hese stem - dat wil helaas ook zeggen dat hij te vaak nauwelijks boven de (te) luide muziek uitkwam. Heel jammer vonden wij dat, vooral omdat de zanglijn toch wel wat betekent bij The Scene-nummers. Dat viel het hardst op bij de onbekendere nummers, waarbij je de zanglijn niet zélf kon aanvullen om er toch nog van te genieten.

Tweede absoluut nadeel was de (perceptie van een) onevenwichtige opbouw van de set: tijdens de eerste helft volgde de ene hit de andere op, in de tweede kwamen de vagelijk bekende nummers aan bod. Na de eerste acht nummers overheerste euforie, uitbundigheid, terwijl het in dat gepercipieerde tweede deel allemaal wat meer kabbelde. Naar het einde toe zaten dan weer de grotere hits, wat de sfeer duidelijk ten goede kwam.

Al verzinkt dat in het niets bij de vier kippenvelmomenten, of gemiddeld één per halfuur. Dat heeft hen nog geen andere groep voorgedaan. Zo’n concert kan je, ondanks technische problemen en een onevenwichtige setopbouw, niet anders bestempelen dan onvergetelijk. «