SP!TS Guido Verburg, 9 februari 2006

Zanger en schrijver Thé Lau heeft een productieve periode achter de rug. Volgende week verschijnt zijn tweede soloalbum 'Tempel Der Liefde', binnenkort komt ook zijn derde boek 'In De Dakgoot' uit. In beide werken wisselen komische en weemoedige momenten elkaar af.

Anderhalf jaar was Thé Lau (1952) bezig met 'Tempel Der Liefde', een plaat die hij grotendeels in zijn eentje thuis maakte in zijn woning in Amsterdam. Die aanpak was in meerdere opzichten een gevolg van de ontwikkeling van de techniek. "Het is een ramp en een zegen tegelijk. Dankzij de moderne techniek kan iedereen tegenwoordig muziek downloaden en daardoor zijn de budgetten om te werken in de studio veel kleiner geworden", vertelt de voormalige zanger van nederrockband The Scene. "Daar staat tegenover dat de techniek om thuis op te nemen veel beter is geworden. Je kunt dus werken wanneer je wilt, ook 's nachts, en je kunt het metéén opnemen als je iets goeds te pakken hebt. En als je er een keer niet uitkomt, dan stop je er gewoon voor die dag mee. In de studio kan dat niet, dan móét je door."

Het thuiswerken heeft volgens Lau ook zijn weerslag gehad op de teksten van 'Tempel Der Liefde', opvolger van zijn solodebuut 'De God Van Nederland' uit 2002. "Ik denk dat hij iets melancholischer is dan mijn vorige plaat. Het is soms namelijk wel een eenzame manier van werken, vooral als je vastloopt. Met een band in de studio was er dan nog wel eens iemand die riep: 'Zullen we dit of dat eens proberen?', aldus Lau, die hoopt dat de weemoedige sfeer van zijn plaat overslaat op de luisteraar. "Een goed liedje is er één waar mensen zich mee kunnen identificeren, en dit soort gevoelens heeft iedereen wel eens. Alle goede muziek heeft dat gevoel van smart en verlangen in zich: blues, fado, tango. Ik schrijf niet over het moment waarop je met tien vrienden in de kroeg zit, maar over wat je voelt als je in je ééntje zit te drinken."

Het is overigens bepaald niet allemaal smart en ellende op de nieuwe plaat; het titelnummer is bijvoorbeeld vooral grappig bedoeld. "Tempel der liefde is gewoon een metafoor voor de vleselijke kant van de liefde. Ik heb daarbij het Hooglied in de bijbel als uitgangspunt genomen", legt Lau uit. "Het klinkt misschien als een hoogdravende titel, maar in feite is het gewoon botte porno."

DAKGOOT
Behalve een nieuwe plaat rondde Lau de afgelopen maanden ook zijn derde boek af. Na de verhalenbundel 'De Sterren Van De Hemel' en de roman 'Hemelrijk', ligt binnenkort 'In De Dakgoot' in de winkel. Ook daarin gaat humor gepaard met melancholie, al slaat de balans daarin volgens Lau door naar het eerste. In het boek klimt de beschonken zanger van een succesvolle rockband na een optreden op een Belgisch festival in de dakgoot van zijn hotel. Daar probeert hij moeizaam de kamer van de celliste van het ingehuurde strijkkwartet te bereiken. Het verhaal over die barre tocht duurt het hele boek en wordt afgewisseld met flashbacks uit de loopbaan van de hoofdpersoon en zijn band. En hoewel die allebei naamloos blijven, is het niet moeilijk er Thé Lau zelf en zijn oude band The Scene in te herkennen.

"Het is voor de helft verzonnen en voor de helft waar gebeurd, zo ligt het ongeveer. Het idee heb ik al een tijdje in mijn hoofd, maar omdat de Boekenweek straks in het teken van de muziek staat heeft mijn uitgever me gepusht om nu óók met een boek te komen. Ik heb allerlei dingen verzameld uit de afgelopen jaren en heb me daarbij geconcentreerd op de zaken die ik als hilarisch beschouw", vertelt Lau. En daar hoort óók de wankele, waargebeurde tocht door de dakgoot bij; in België presenteert Lau zijn boek zelfs op de plek des net-niet onheils, het Holiday Inn van Leuven. "Ik zou je echt niet kunnen vertellen waarom ik dat toen gedaan heb. Ik wist niet eens meer zeker of het nou waar was of dat ik het me had ingebeeld, tot ik er iemand over sprak die zei: 'Ja hoor, je bent zelfs nog bij mij naar binnen geklommen om de minibar leeg te plunderen'." «