FRET Frank Antonie, april 2005

Na een kwartier laat Thé Lau de eerste set even over aan Maartje Teussink. De pers was eerder nogal erg te spreken over haar "songs en haar krachtige, extreem veelzijdige stem", maar dat was toen de singer/songwriter in 2000 de Grote Prijs van Nederland won. In Nijmegen is daar niet veel van te merken. Zal ze een griepje hebben? Of ligt het aan de ondersteuning van drummer Remco van der Sluis, die weliswaar de nodige techniek in huis heeft, maar het aan schwung ontbeert. Aanvankelijk. Gelukkig keert Thé Lau snel terug op het podium, met dat typerende, wat gammel gorgelende stemgeluid: 'Iedereen Is Van De Wereld' (en de wereld is van iedereen). "Iedereen denkt altijd dat dit het laatste liedje is, maar het is het laatste liedje voor de pauze hoor!" Fraai klinkt de begeleiding van het meegebrachte strijkkwartet Pavadita.

Na de voorlopige uitsmijter vertrekt Thé Lau razendsnel zijn pauze in. Voor een bespreking van de eerste helft waarschijnlijk. Gelukkig verloopt het samenspel in de tweede helft hechter. Slagwerker Van der Sluis en bassist Ruud Englebert weten zich speelvast ditmaal, terwijl de zoon van de legendarische Rob Hoeke - Ruben - zijn gitaar laat spreken. Thé Lau ontroert, ondersteund door het pianospel van Jan-Peter Bast. Met een lied over vriendschap, opgedragen aan overleden makker Bram Vermeulen. Zonder tochtige melancholie, zonder het winderige tranendal waardoor het Nederlandse lied vaak schrijdt. 'De God Van Nederland' zingt het godenjong dat nooit helemaal door wist te breken. Gelukkig maar. Blijft hij tenminste een béétje van die kleffe bries verschoond die ons land tegenwoordig teistert. Nee, dan maar liever een in het duister drinkende Thé Lau, die somberend in verschaald licht op het naderen van de ochtend drinkt. De zonnesteek van grote vaderlandse successen zou de doodsteek voor zijn muziek zijn. Muziek die gelukkig nog altijd naar bier en as en liefde, echte liefde ruikt. «