ALLES OP TIEN Herman Nijhof, januari 2004

Als je je eerste soloplaat uitbrengt onder de naam 'De God Van Nederland' wat voor een... ben je dan? Klinkt toch wel heel hoogdravend! Opvallend is wel dat Thé Lau, want daar hebben we het hier over, ook nog eens de bijbehorende toer in België is begonnen. Een reden om deze man eens onder het vergrootglas te leggen.

Thé Lau is al een doorgewinterde artiest, die pas laat aan een sololeven (in de muziek dan) is begonnen, maar daarvoor vooral bekendheid genoot als zanger/componist van The Scene. Die band werd in 1979 opgericht, had al heel veel clubcircuit optreden achter de rug, daar ook al een goede reputatie opgebouwd, maar brak pas na jaren bij het grote publiek door. De LP uit 1988 'Rij, Rij, Rij ' zorgde voor een echte doorbraak en het begin van de 'vette' jaren voor The Scene. Twee jaar later verscheen het album 'Blauw' (met onder andere 'Iedereen Is Van De Wereld') en weer twee jaar later het album 'Open'. De laatste twee albums leiden ook twee keer tot een Edison, ook nog een BV Pop-prijs. En terecht! Thé Lau is als geen ander van de Nederlands songschrijvers in staat om echte poëzie te maken en die te laten klinken als popmuziek. Zoals de AllesOpTien recensent al eens schreef "Thé laat blijken dat poëzie en pop heel dicht bij elkaar kunnen zitten."

In de kop van het verhaal is al gemeld dat onze zuiderburen The Scene (net zoals nu weer Thé solo) veel eerder oppakten. Opvallend genoeg om eens iemand van Studio Brussel te vragen welk geheim daar achter zit? Eddy Hendrix, met een beetje support van Tom: "Daar zit geen geheim achter, maar gewoon het feit dat Thé Lau zulke mooie muziek maakt, en dat hebben wij toen wel snel opgepakt. Ruim 15 jaar, geleden toen studio Brussel zich goed aan het profileren ging, zochten we vooral naar de kwaliteitspop, of anders gezegd naar de rock & roll links van het midden. In die tijd kregen ze van ons dan ook veel airplay, en de luisteraars pikten dat ook op. In 'De Afrekening', de toplijst zoals door de luisteraars samengesteld kwamen ze ook regelmatig hoog, en veel airplay leidde ook tot veel optredens, en ook die vielen in goede aarde. Alternatieve opwindende pop, zo werd het ervaren. The Scene, en ook Thé Lau solo, zijn kwaliteitsmuzikanten. En de echte kracht zit in de sterke nummers met sterke teksten. Zogenaamde echte dichters die vinden dat popmuzikanten geen echte poëten zijn hebben gewoon een snobistische inslag. Om die reden heeft waarschijnlijk ook Bob Dylan nooit de Nobelprijs voor literatuur gehad!"

Terug naar Nederland. Na een mindere 'Avenue De La Scene' scoort The Scene nog een keer met 'Arena' uit 1996 met daarop o.a. 'Junkie met Talent'. Na die tijd wordt het wat rommelig, bezettingswisselingen en ook een steeds vaker solo optredende Thé Lau. Voor een tekstschrijver pur sang is het een genot om voor een echt luisterpubliek te spelen. September 2000 wordt voorlopig het laatste grote wapenfeit van The Scene met de verzamelaar 'Rauw, Hees, Teder'. Een prachtige omschrijving trouwens van de muziek van The Scene. Uiteindelijk wordt in 2002 'De God Van Nederland' uitgebracht, een plaat in de sterke traditie van Thé Lau. De bekende rauwe stem, en weer prachtige teksten. Tussendoor is er ook al proza van Lau verschenen, en dat onderstreept nog eens dat hij gewoon bij de goede (tekst) schrijvers gerekend mag worden. En hij zingt o zo mooi Nederlands. Geen zanger die de 'O' zo de wereld in knalt als Thé bij 'open, open, moet het zijn'. En eigenlijk moet ik eindigen met het tegenspreken van Thé Lau. Zelf schrijft en zingt hij: 'de woorden zijn gevallen, maar niemand is geraakt'. En dat is nu juist bij hem niet waar. Rake poëzie en heel aangenaam om te luisteren. Deze 'God' mag nog even blijven. «