PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Martin Groenewold, 31 mei 2002

Thé Lau liep al jaren rond met plannen voor een solo-CD. Een plaat waarop hij, nog meer dan met zijn band The Scene, volledig zijn eigen gang kon gaan. "Het was voor mij simpelweg onverdraaglijk dat ik misschien dood neer zou vallen zonder ooit iets onder mijn eigen naam te hebben uitgebracht."

Thé Lau (49) heeft een zware nacht achter de rug. Maar dat is nauwelijks te merken, als hij in een café op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam zijn verhaal doet. Zijn solo-album 'De God Van Nederland' is ontstaan uit pure noodzaak, zo blijkt al snel. "Van begin tot eind heb ik er bovenop gezeten", zegt Lau. "Het meeste heb ik zelf ingespeeld. Met als resultaat dat de CD precies klinkt zoals ik wil. Met de band is dat nooit helemaal het geval geweest." De zanger/gitarist heeft nog overwogen om de plaat met The Scene te maken. "Maar daar kwam meteen discussie over. Met name het tweede nummer, 'Waar Mensen Wonen', riep veel weerstand op vanwege de enorme lap tekst. Maar juist op dat nummer ben ik echt trots. Het was een tour de force om dat te maken."

ECHTE POPPLAAT
Om misverstanden te voorkomen: 'De God Van Nederland' is een echte popplaat geworden, en zeker geen CD met louter 'luisterliedjes'. En met cabaret heeft het al helemaal niets te maken. "Een hoop mensen blijken te denken dat ik een soort theaterproject aan de hand heb", zegt Lau. "Na een TV-optreden bij 'Barend & Van Dorp' kreeg ik stomverbaasde reacties: je zou toch iets akoestisch gaan doen? Maar ik wil juist weer op festivals spelen, mooie openluchtoptredens doen. Dat de plaat aan The Scene doet denken, is niet zo vreemd. Ik heb, laten we zeggen, een eigen handschrift op gitaar."

Ook tekstueel laat Lau zich niet gemakkelijk met anderen vergelijken. De Amsterdammer 'schildert' met woorden, zoals platenmaatschappij Double T treffend stelt in het bij de CD gevoegde persbericht. Hij zingt over een tot inkeer gekomen drugsverslaafde, de begrafenis van een vriend en over prille minnaars in de schemer van een oorlog. Geen gemakkelijke kost. "Ik weet niet hoe jij de wereld ervaart, maar volgens mij is ze compleet in verwarring", zegt Lau. "Ik zing over de dingen die me bezighouden." Zelden kiest Lau in zijn teksten voor de directe weg. Met alle gevolgen van dien: zijn grootste hit, 'Blauw', is in Nederland altijd verkeerd begrepen. "Pas na tien jaar realiseerde ik me dat Nederlanders 'blauw' associëren met 'lazarus'. In Vlaanderen is 'blauw' de blues, zoals ik het heb bedoeld. Nederlandstalige teksten vind ik vaak erg expliciet. Waarschijnlijk is dat afgedwongen door de enorme cabarettraditie die hier heerst. In Vlaanderen wordt cabaret totaal niet gewaardeerd. Dat is wellicht de reden waarom ik daar populairder ben dan in Nederland."

Een vrij toegankelijk lied op 'De God Van Nederland' is 'Onder Aan De Dijk', een duet met de Vlaamse zangeres Sarah Bettens van K's Choice. Omdat zij tegenwoordig in Atlanta woont, werd het nummer in Amerika opgenomen. "'Onder Aan De Dijk' is ontstaan na een optreden op een benefietfestival voor Volendam. Op de eerste vier rijen zaten alleen maar verbrande en verminkte kinderen. Dat maakte diepe indruk. Het was die dag prachtig weer; om toch nog wat van de dag te genieten ben ik langs het IJsselmeer teruggereden naar huis." Het titelnummer opent met de zinnen 'de God van Nederland/laat de geest vrij bewegen/maar de greep van zijn strenge hand/houdt de stoutste dromen tegen'. Op de hoes, getekend door Volkskrant-tekenaar Sylvia Weve, menen we Freek de Jonge te herkennen, met wie Lau ooit in Neerlands Hoop Express speelde. Toeval? "Die tekst zou op Freek de Jonge kunnen slaan", zegt Lau. "Maar je mag in de portretten op de hoes iedereen herkennen. Ik vroeg Sylvia om een aantal calvinistische koppen te tekenen. En daar is ze bijzonder goed in geslaagd."

Lau hoopt dat zijn nieuwe CD vooral optredens zal genereren. "Het podium is de enige plek waar ik me meer dan op m'n gemak voel." Commercieel succes is daarbij nooit een doel geweest. "Natuurlijk hoop je wel dat een plaat wordt opgepikt. Met The Scene hebben we wat dat betreft weinig geluk gehad. Onze CD 'Marlène' kreeg geweldige reacties in de pers, maar door een fusie bij de platenmaatschappij schoot de promotie er bij in. Dat soort dingen is dodelijk. Double T is een kleine maatschappij, gevestigd in een oud pand in de Jordaan. Ze hebben nauwelijks genoeg ruimte om alle ordners op te bergen. Maar ze lopen hard voor hun artiesten. En dat is veel waard." «