CUTTINGEDGE.BE Joris Voets, 24 november 2003

Een wat teleurstellende opkomst geeft de indruk dat ons niet veel goeds te wachten staat. De diehards die de AB vanavond toch voor bijna driekwart vullen, krijgen alsnog waar voor hun geld. Thé Lau opent meesterlijk met een ingetogen versie van The Scene-klassieker 'Rigoreus' en die zet meteen de toon voor de rest van de avond. Een ingehouden Lau, rustiger dan we gewoon zijn, brengt een mix van oude en nieuwe nummers. Allemaal worden ze uitgekleed tot op het blote vel, een zeldzaam exemplaar krijgt een volledig ander jasje.

Lau staat er vanavond voor één keer trouwens bijna alleen voor. Hij wordt enkel bijgestaan door een fantastische Jan-Peter Bast op de vleugel. Het is een aangenaam weerzien met nummers die stuk voor stuk bekend in de oren klinken. Songs die door de ingehouden kracht bij het ene en de onderliggende tristesse bij een ander vaak een nieuwe dimensie krijgen, of een totaal ander gezicht tonen. Opmerkelijk veel werk van de vroege Scene met natuurlijk het obligate 'Iedereen Is Van De Wereld' en 'Blauw', die vakkundig voor de bis bewaard worden. Maar ook verborgen parels als het met een krop gezongen 'Feest', en het meesterlijke 'Rivier' passeren de revue.

Het duo waagt zich nog aan minder evidente nummers. Waar een gestripte versie van 'De God Van Nederland' niet moeilijk te verzinnen lijkt, is een sober arrangement voor 'Brandende Regen' minder voor de hand liggend. Toch blijft de wat rustigere, drum ’n bass-achtige versie overeind naast het origineel. Wat opvalt is dat Lau en Bast de nummers niet écht rustiger spelen. De schitterende emotie in Thé Lau’s stem vervangt bijna elke keer de kracht van de gitaren en percussie uit de originele versies. Vooral de ingehouden kracht in 'Open', die tijdens het refrein volledig los barst, blijft nazinderen.

Lau kiest ervoor de muziek te laten spreken, en ook tussen de nummers houdt hij de spanning vast door de zwijgen. Slechts één enkele keer weidt hij uit over zijn treinreis naar Brussel. Meer dan een uur lang zit het publiek met open mond en ingehouden adem op het puntje van hun stoel. Het applaus aan het eind is overrompelend. Daarna keert Lau nog twee keer terug, telkens onder luid applaus. Nadat hij voor een ademloos publiek het immer actuele 'Beschaving' voordraagt, is het tijd voor wat lol. Met behoorlijk wat zelfrelativering begint hij aan een korte sessie wat hij zelf lachend community singing noemt. 'Iedereen Is Van De Wereld' en het luid afgesmeekte 'Blauw' gaan voor de bijl. Een wat vreemd gekozen climax voor een overwegend akoestische avond. Maar zoals zo vaak hebben ook vanavond de afwezigen overschot van ongelijk. «