Thé Lau heeft The Scene opgedoekt en tourt tegenwoordig met toetsenman Jan-Peter Bast door het Nederlandse theatercircuit. Je zou verwachten dat de singer-songwriter na zo'n rigoureuze stap ook geen oud werk zou spelen, maar gelukkig is niets minder waar: in zijn voorstelling 'De God Van Nederland' put Thé zowel uit het Scene-repertoire als uit de liedjes van zijn recentelijk verschenen soloalbum. En waarom ook niet? Of het nu in een rockgroepbezetting gebracht wordt of in de intieme setting van een muisstil theater, het blijven allemaal Thé's bloedeigen liedjes. En zo geschiedde dat het programma gewoon begon met de Scene-klassieker 'Rigoreus', door onze bard in z'n eentje gebracht met behulp van een elektrische gitaar. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de eerste paar nummers ietwat aan mijn aandacht voorbij gingen, omdat ik danig afgeleid werd door Thé's broek: een ogenschijnlijk uit de nalatenschap van Herbert Joeks opgedoken Kluk-Kluk-pantalon, wijd met biezen en indianenrafeltjes aan de zijkant. In gedachten zag ik Thé in de kledingwinkel staan: "Die broek! Die moet ik hebben!" Verbijsterend. Weer bij zinnen ontspon zich echter een genoeglijke avond, waarbij de liedjes juist zonder bas en drums opperstebest tot hun recht kwamen. Thé's teksten zijn immers de moeite waard om gehoord te worden. Zoals hij ze zingt, karakteristiek en drammerig, met steeds weer repeterende akkoorden op de elektrische of akoestische gitaar, gaat er iets hypnotiserends uit van de liedjes - je wordt er als het ware ingezogen, om pas weer wakker geknipt te worden door het slotakkoord. Een bijzonder prettige ervaring. Thé zorgde voor de nodige dynamiek door ook één van zijn literaire verhalen voor te lezen - hetgeen hem voortreffelijk afging - of door af en toe even lekker ongegeneerd te rocken, zoals in 'Rij Rij Rij' ("mijn hooligan-song"). Het hoogtepunt kwam met de toegift: na een emotievol gesproken intro mocht de zaal meezingen met 'Iedereen Is Van De Wereld' - wat door speciale gast Angela Groothuizen ook met veel verve gedaan werd - en met het slotsruk 'Blauw'. Gaat dat zien.
«
Thé Lau heeft The Scene opgedoekt en tourt tegenwoordig met toetsenman Jan-Peter Bast door het Nederlandse theatercircuit. Je zou verwachten dat de singer-songwriter na zo'n rigoureuze stap ook geen oud werk zou spelen, maar gelukkig is niets minder waar: in zijn voorstelling 'De God Van Nederland' put Thé zowel uit het Scene-repertoire als uit de liedjes van zijn recentelijk verschenen soloalbum. En waarom ook niet? Of het nu in een rockgroepbezetting gebracht wordt of in de intieme setting van een muisstil theater, het blijven allemaal Thé's bloedeigen liedjes. En zo geschiedde dat het programma gewoon begon met de Scene-klassieker 'Rigoreus', door onze bard in z'n eentje gebracht met behulp van een elektrische gitaar. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de eerste paar nummers ietwat aan mijn aandacht voorbij gingen, omdat ik danig afgeleid werd door Thé's broek: een ogenschijnlijk uit de nalatenschap van Herbert Joeks opgedoken Kluk-Kluk-pantalon, wijd met biezen en indianenrafeltjes aan de zijkant. In gedachten zag ik Thé in de kledingwinkel staan: "Die broek! Die moet ik hebben!" Verbijsterend. Weer bij zinnen ontspon zich echter een genoeglijke avond, waarbij de liedjes juist zonder bas en drums opperstebest tot hun recht kwamen. Thé's teksten zijn immers de moeite waard om gehoord te worden. Zoals hij ze zingt, karakteristiek en drammerig, met steeds weer repeterende akkoorden op de elektrische of akoestische gitaar, gaat er iets hypnotiserends uit van de liedjes - je wordt er als het ware ingezogen, om pas weer wakker geknipt te worden door het slotakkoord. Een bijzonder prettige ervaring. Thé zorgde voor de nodige dynamiek door ook één van zijn literaire verhalen voor te lezen - hetgeen hem voortreffelijk afging - of door af en toe even lekker ongegeneerd te rocken, zoals in 'Rij Rij Rij' ("mijn hooligan-song"). Het hoogtepunt kwam met de toegift: na een emotievol gesproken intro mocht de zaal meezingen met 'Iedereen Is Van De Wereld' - wat door speciale gast Angela Groothuizen ook met veel verve gedaan werd - en met het slotsruk 'Blauw'. Gaat dat zien.
«