TRIBUNE Christine de Vos, 23 augustus 2002

‘De meeste dromen zijn bedrog’… ‘Jij bent de zon, jij bent de zee’… ‘Ademnood, na-na-na’… Met zulke teksten zal hij zijn songs niet gauw uitrusten. "Ik probeer tot de kern van dingen te komen", zegt Thé Lau. Geen gemakkelijke klus, want "ik kan niet over waanzin schrijven als ik gek ben, maar ik moet het wel begrijpen om erover te kunnen schrijven." Als zanger van The Scene veroverde hij het Nederlandse en Belgische popcircuit, als schrijver baarde hij opzien met de verhalenbundel 'De Sterren Van De Hemel'. Sinds kort ligt zijn eerste solo-CD 'De God Van Nederland' vol prachtige 'klankgedichten' in de winkel. En... op 15 september staat hij op Festival Tomaat.

Wie is de God van Nederland?
"De titel van mijn CDwas een hersenspinsel. Het slaat niet specifiek op iemand, maar is bedoeld als ironische omschrijving van iets waarvan de Nederlandse geest doortrokken is en waarmee ik me absoluut niet verbonden voel. In België weten ze precies wat ik daarmee bedoel, hahaha. Die grote mond van Nederlanders, die zelfingenomenheid… héél erg. En dan dat gedrag vaak in het buitenland! Wat ik ook zo typisch vind, is wat er gebeurt als Nederland tegen Duitsland gaat voetballen. Bloedserieus zijn we dan, terwijl het die Duitsers volgens mij weinig kan schelen. De God van Nederland is een combinatie van Tom Poes en Wim Kok. (Lachend): Dat heb ik trouwens wel eens beroerder geformuleerd."

Het NRC omschreef jouw muziek als 'klankgedichten'. Heb je met je teksten een boodschap, een missie voor ogen?
'Klankgedichten' vind ik wel een treffende omschrijving. Kijk, ik probeer met mijn teksten tot de kern van de dingen te komen. Wat gaat er bijvoorbeeld om in minnaars tijdens oorlogstijd? Wat gebeurt er met een drugsverslaafde die tot inkeer komt? Wat gaat er door je heen als je een begrafenis van een vriendin bijwoont? Soms voel ik me een eenling in het landschap en de emoties die daarbij horen tracht ik uit te drukken. Dat is al meer dan wat er doorsnee in de Nederlandstalige muziek gebeurt. Te vaak houdt het op bij het verzinnen van een lekker in het gehoor liggend deuntje. Ik besteed minstens evenveel tijd en aandacht aan mijn teksten. Dan verkoop ik maar wat minder en treed ik maar niet op in de Kuip. Daar streef ik ook helemaal niet naar. Als ik kan rondkomen van mijn muziek, is het voor mij voldoende."

Wat schrijf jij eerder, de tekst of de muziek?
"In principe is de muziek er eerst. Maar niet altijd. Voor 'Waar Mensen Wonen', één van de songs op de nieuwe CD, had ik eerst een gedicht. Dat heb ik flink ingekort en vervolgens op muziek gezet. Met dat nummer had ik overigens een bizarre ervaring. Het gaat over vragen waar je eigenlijk nooit antwoord op vindt. Waarom ben ik wie ik ben? Waarom ben ik wáár ik ben en waarom juist in deze tijd? Ik had het net af, toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden en de oorlog in Afghanistan uitbrak. Ineens werden de straatarme mensen in dat land geconfronteerd met iets waar ze niks mee te maken hadden. They never knew why and what hit them. Stonden ze met een kudde geiten op een heuvel en kregen ze plotseling mortiergranaten om de oren. Toen ik die beelden zag, dacht ik: hoe komt het toch dat wij hier in welvaart leven en zij altijd in strijd om te kunnen overleven? Precies wat ik met 'Waar Mensen Wonen' wilde uitdrukken! In zekere zin was het dus een voorspellende tekst. Achteraf denk ik dat ik gewoon voélde dat er iets in de lucht hing; het is een gevolg van mijn werkmethode. Natuurlijk is het ook een echte welvaartsvraag die ik in de song opwerp. Afghanen bijvoorbeeld erven een kudde, stichten een gezin en proberen te overleven. Zij hebben domweg geen tijd voor het grote 'waarom'. En al helemaal niet als er bommen op hun dak vallen. Ik ben er echter constant mee bezig. In 'Waar Mensen Wonen' kom ik tot de volgende conclusie: waar je ook bent en wat er ook gebeurt, de levensdrang blijft altijd bestaan. Wat je daarmee moet? Goeie vraag. Mijn moeder van 91 zegt wel eens: het leven is één groot mysterie. Op het eerste gezicht kun je niet veel met zulke woorden, maar op de een of andere manier zet zo'n uitspraak me toch aan het denken. Het is denk ik niet slecht om af en toe eens stil te staan bij de spreuken en wijsheden van oude mensen."

Je noemde jezelf daarnet een eenling. Ben je daarom ook solo gegaan?
"Een tijd geleden had ik het gevoel meer uit mezelf te kunnen halen dan ik op dat moment deed. Vergelijk het maar met iemand die op sterven ligt en nog steeds niet het boek heeft geschreven dat hij of zij altijd al had willen schrijven. Zo wilde ik niet eindigen. Je eigen grenzen verkennen maakt het leven spannend, vind ik. Vandaar ook, dat twee jaar geleden mijn verhalenbundel 'De Sterren Van De Hemel' verscheen en ik pogingen begon te ondernemen om een roman te schrijven. Eén van de spannendste dingen in mijn leven. Maar na tweehonderd pagina's zat ik helemaal vast. Dat kan ik dus duidelijk nog niet. In de toekomst ga ik het zeker opnieuw proberen. Eigenlijk begon mijn alleingang, toen ik theateroptredens ging doen naast de band. Ik had tien jaar lang met The Scene door Nederland en Vlaanderen getoerd. Een uur voor het concert kwamen we aan en een uur na afloop vertrokken we alweer. Het was een fantastisch tijd, maar tegelijkertijd ook heel oppervlakkig. Signalen van de mensen in de plaatsen en steden waar ik kwam, pikte ik alleen op door de reacties uit het publiek tijdens het spelen. Bij een theatertournee is dat totaal anders. Dan ben je vier, vijf uur voor aanvang al aanwezig. Voor mij was dat zeer verhelderend. Ik raakte nu écht met de mensen in gesprek en ook geïnteresseerd in de plaatsen waar ik kwam. Zo van: Deventer, wat ís dat eigenlijk voor een plaats? Sommige wereldsterren zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Het voorkomt gênante afgangen. Zoals Madonna, die ooit 'Hello Amsterdam' riep in de Kuip of de Amerikaanse rapgroep Public Enemy die fans in Brussel begroette met 'Guten Abend, Brussels.' Riep één van de bandleden: nee sukkel, ze spreken hier Frans! En toen liep de halve zaal leeg. Wat me - als bandleider - ook steeds vaker ging tegenstaan, was het aantal bijna barbaarse maatregelen dat je moest nemen. Als jij zin hebt om een bepaald nummer te spelen, dan wórdt dat ook gespeeld. Zelfs als de rest van de groep er geen reet voor voelt. Zo hoor je een band nu eenmaal te runnen. Terwijl in de maatschappij mensen juist beschermd moeten worden tegen de willekeur van de werkgever! Daarom ben ik nu het liefst autonoom met muziek bezig. Eén van de redenen dat ik publiekelijk mijn steun aan de SP betuig, is dat ik in Jan Marijnissen vaak ook een autonome denker herken. Hij is soms ook een eenling en in ieder geval iemand die autonoom denkt. Net als Pim Fortuyn trouwens."

Dat is nogal wat, Marijnissen en Fortuyn in één adem -noemen!
"Ja, hè? Zal ik eens iets heel wonderlijks vertellen! Omdat ik weinig op heb met die zogenaamde trendy café's, kom ik wel eens in volkskroegjes waar veel havenarbeiders zitten. Fortuyn was hun man en 'socialistisch' vinden ze maar niks. Links, slappe hap, geitenwollensokken; dat soort dingen hoor je dan. Maar als je dan aan de praat raakt en goed naar ze luistert, blijken ze vaak precies die dingen te zeggen waar de SP voor staat! Een hele opmerkelijke paradox. In die zin is 'socialistisch' misschien best een ongelukkige term."

Je kent Cees van Leeuwen, de nieuwe staatssecretaris van Cultuur, vast wel…
"Zeker. Vroeger was hij bassist van Kayak en samen met (Golden) Earring-zanger Barry Hay is-'ie bezig geweest met de oprichting van een meidengroep. Je weet wel, van die advertentie 'Chicks and bitches wanted' of zoiets. Een meidengroep… alleen het woord al! Wij noemen dat een 'tekentafelact'. Een groep bijeengeschraapte jongelui, voor wie muziek geschreven wordt. Vaak worden de liedjes dan nog door anderen ingezongen ook! Zo'n meidengroep of jongensband is niet meer dan een façade, die het één of twee jaar goed moet doen om eruit te kunnen halen wat erin zit. Graaien dus. Dat schurkachtige element is volgens mij ook wel een beetje inherent aan de popmuziek; ergens heeft het ook wel iets romantisch. Maar bij een Edison-uitreiking ga ik altijd een heel eind bij dat soort groepen vandaan zitten. Die graaimentaliteit, gedver…! Niks voor mij. Slechts heel af en toe breekt iemand uit zo'n groep daarna alleen door. Ronan Keating, ex-Boyzone bijvoorbeeld, of Robbie Williams van Take That. Maar meestal hoor je na verloop van tijd nooit meer wat van zo'n tekentafelact. Hoewel…! Met Van Leeuwen als staatssecretaris moet je niet raar opkijken als K-otic straks rijkssubsidie krijgt!'

Wat verwacht je verder van de nieuwe regering?
"Ik heb een zeker vertrouwen in Jan Peter Balkenende. Niet vanuit zijn christelijke achtergrond, want die deel ik helemaal niet. Meer vanuit zijn persoon. Aan de andere kant, laatst zat ik in de auto naar de radio te luisteren en toen begonnen mijn oren toch wel even te klapperen. Ik hoorde dat er geen cent bij komt voor zorg, veiligheid en onderwijs. Ze hadden het zelfs over bezuinigingen! Zelf ben ik tegen de problemen in de zorg opgelopen, toen ik ooit eens in een Fries bejaardentehuis iemand bezocht. Er zat daar iemand met helemaal niemand om zich heen, terwijl de familie nota bene 15 kilometer verderop zat. Zo'n bestaan is voor oude mensen echt een gruwel. Daar is dan ook nog eens een wachtlijst van acht tot tien jaar voor. Mijn moeder zou dan 101 zijn. Waar hébben we het dan over? En dan die LPF! Wát een krakende, rammelende machine is dat, zeg. Pim zou ervan walgen, als je het mij vraagt. Nee, als het nieuwe kabinet een band was, hoeven we er de komende tijd geen mooie muziek van te verwachten." «

[Media]