DE MORGEN Augustus 2002

Het is alweer van de plaat 'Blauw' uit 1990 geleden dat de Nederlandse rockdichter Thé Lau met The Scene het grootste (commerciële) succes uit zijn carrière boekte. Afgaande op de hartelijke ontvangst die de man zaterdagnacht in een bomvolle kleine concerttent te beurt viel, is zijn populariteit beneden de Moerdijk nog altijd intact.

Onlangs keerde de 49-jarige zanger zijn groep nogmaals de rug toe om met 'De God Van Nederland' een eerste studiosoloplaat te maken, die zijn reeds stevige reputatie van extra fundamenten voorziet. Dat hij zich samen met een vierkoppige band op het Dranouterse podium een vurig en doorleefd vertolker toonde, was bijna te mooi om waar te zijn.

Profileert de tekstschrijver Thé Lau zich voornamelijk als een zwaarmoedige maar trefzekere, een diepgravende maar herkenbare artiest, dan preekt hij op het podium in de eerste plaats de passie voor muziek. Als gitarist schudt hij veeleer een akkoord te weinig dan een te veel uit zijn mouw. Aan die eenvoud viel in bezwerende liedjes als 'De God Van Nederland' en 'Waar Mensen Wonen' de hand van de meester te herkennen. Of neem het machtige 'Open', dat zaterdagnacht behoedzaam maar vastberaden op ons afkwam, om vervolgens - wat had u gedacht - open te barsten als een deugddoend onweer op een snikhete zomerdag.

Ook toen het geluid achteruitdeinsde en nagenoeg stilviel voor het esoterische 'Rivier' greep Lau je onveranderlijk naar de keel. Terwijl zijn toetsenist in dit 'levenslied' een ijzige begrafenisstemming schiep, ging de voorman dusdanig op in zijn lyriek dat je als toeschouwer niets anders kon dan aan zijn lippen hangen. De titel van de verzamelplaat van The Scene 'Rauw, Hees, Teder' had daarbij als een perfecte omschrijving van Lau's keelgeluid kunnen doorgaan.

De felle publieksreactie tijdens 'Iedereen Is Van De Wereld' was uiteraard te verwachten: even ging de Nederlander zelfs in de coulissen staan toen zijn zangpartij door duizenden kelen werd overgenomen. Daardoor ontging het ons bijna dat het kwintet eigenlijk het peinzende 'De Vriendschap' binnensmokkelde, om daarna op furieuze en triomfantelijke wijze naar 'Iedereen...' terug te keren. Kijk, zo worden herinneringen geschapen waarmee je ooit nog je kleinkinderen zult lastigvallen.

Ook 'Slapen, Dromen, Zweten' sleurde je onverbiddelijk mee, waarna het denderende 'Samen' zoveel rillingen in je deed opwellen dat je haast van de grond werd getild. Geen wonder dat de massa er maar geen genoeg van kon krijgen. Met 'Beschaving' zetten Thé Lau en zijn kornuiten uiteindelijk een punt achter een optreden dat beslist nog lang zal nazinderen. Tot ver boven de Moerdijk, konden we ons op basis van Lau's tevreden glimlach inbeelden. «

[Media]