NOORDHOLLANDS DAGBLAD Michèl Vermeer, 12 maart 1992

"Twee jaar terug had ik drie wensen: spelen op Torhout/Werchter, een Edison winnen en een keer in New York optreden. En zie, tot mijn eigen stomme verbazing zijn ze alle drie uitgekomen." In twee jaar tijd kan er veel veranderen. Thé Lau, zanger van The Scene, weet er alles van. Stond de band destijds nog voor dertig ongeïnteresseerde mensen te spelen in een Beverwijkse kroeg, het afgelopen jaar waren er optredens op het New Music Seminar in New York en op het prestigieuze festival Torhout/Werchter. Gaandeweg werd ook nog even een Edison opgehaald voor het succesvolle album 'Blauw'. "We zijn nu zo ver dat we ook eisen kunnen stellen. Maar als het volgende album flopt, hebben we niets meer te eisen. Zo simpel werkt het nu eenmaal."

In een achterafzaaltje in het Vlaamse Werchter probeert Thé Lau het huidige succes van The Scene zo goed mogelijk te relativeren. Maar hij geniet er wel van. Ook dat is duidelijk. De band presenteerde afgelopen maandag in Vlaanderen het nieuwe album 'Open', om tegelijkertijd een Belgische gouden plaat in ontvangst te nemen voor 'Blauw'. "Dat album was onze doorbraak. Vooral in België. Er zijn hier 25.000 exemplaren van verkocht. Net zoveel als in Nederland. En die CD's zijn dan ook alleen nog maar verkocht in Vlaanderen, want ten zuiden van de taalgrens zijn er geloof ik drie verkocht." De populariteit van The Scene bij onze zuiderburen is groot. Héél groot. Hetgeen ook resulteerde in een eervolle uitnodiging om te midden van mega-acts als Paul Simon en Iggy Pop te komen spelen op Torhout/Werchter. "Daar droomde ik altijd van. Zingen op Werchter. Met al die mensen voor je die je liedjes meezingen. Kippevel. 'Blauw' wordt hier ook het tweede Vlaamse volkslied genoemd. Mensen kennen je hier ook allemaal."

EUFORIE
De euforie rond The Scene is in België het grootst. Maar ook Nederland is na de release van 'Blauw' gevallen voor de inmiddels alleen maar Nederlands zingende vijfmansformatie. "Toen de single ging lopen, steeg ook de aandacht in Nederland. Mensen weten nu welke band er staat te spelen als ze naar een concert gaan en ons zien staan. Je ziet dan ook het effect van een hitsingle. Maar het maken van een hit moet niet je leven gaan beheersen. Het is leuk meegenomen. Een hit hangt namelijk van zoveel factoren af. Als je je daar druk om gaat maken, word je gek." Lau geeft toe dat de druk groter wordt naarmate de band meer succes heeft. "Je moet er alleen niet te veel aan denken. Het spook van instorten speelt bij iedere succesvolle band in het achterhoofd. Dat het allemaal in één keer afgelopen is. Daar moet je doorheen. Je moet nog beter willen worden."

Opvallend is dat met de toenemende belangstelling voor Nederlandstalige (rock-) muziek het al een aantal jaren dezelfde bands zijn die de toon zetten: The Scene, Tröckener Kecks en De Dijk. Opvolgers lijken niet in zicht. "Veel beginnende bands zijn gericht op het buitenland en zingen dus in het Engels. Dat gevoel wordt ook nog eens aangescherpt door het succes van Candy Dulfer en de Urban Dance Squad. Maar dat succes is slechts voor heel weinig groepen weggelegd. En als het dan niet lukt, zie je die groepen vaak snel uiteenvallen." Nederlands zingen blijft het stokpaardje van Lau. "Ik ga het steeds idioter vinden dat Nederlanders in een andere taal zingen. Toen wij naar New York gingen, werd ons gevraagd om de helft van de set in het Engels te doen. Dan sta je daar op een podium, zie je veertig man voor je neus van wie vijfendertig Nederlanders. Dan sta je in New York als Nederlandse band voor Nederlanders Engels te zingen. Belachelijk. Ik was dan ook blij dat de stroom uitviel. Hoewel ik daar op dat moment anders over dacht." «

[Media]