DE GELDERLANDER Hans Jacobs, 10 Oktober 2001

Hij heeft een droom: ooit in 'Carré' te staan. Thé Lau. Alleen hij, gewapend met een gitaar, zijn stem en zijn verhaal. Straks, als hij de sprong voorwaarts heeft genomen. 'En ik kijk naar het werk van God, naar de gaten die het slaat. En de zon verlicht een lege plek die hij achter laat, die ik zie als het werk van God'. Thé Lau en zijn gitaar. Bijna alleen op het podium. Zonder het elektronische en technische geweld van The Scene, waar hij jaren de stem van was. Zijn ogen hebben de melancholie van de dichter. Zijn stem heeft de melodie om die ogen te laten spreken. Rauw, schrapend, trekkend polijst hij de woorden tot een melodieus gedicht. 'Hij slaat je met verstomming, confronteert je met de nietigheid van je bestaan', schrijft de Belgische krant De Morgen over de theatershow van Thé Lau, 'De Sterren Van De Hemel'. 'Hij is een talent waar slechts weinig songschrijvers mee behept zijn of ze zouden Bob Dylan moeten heten'. Een ontmoeting met Thé Lau in Amsterdam.

Tweemaal heeft hij zijn theatershow gespeeld. Hij zegt: "Het is niet groot, maar wel heel mooi. En zo spannend. De optredens zijn bloedmooi." Een bijna-vijftiger met een zachte stem. Heel dunne precieze haarlijntjes omlijsten zijn mond. Hij zegt dat hij zich bijna alleen op het podium senang voelt. Anders dan bij The Scene. "Hier is ieder foutje een blunder. Van een valse toon krimp je in elkaar." Hij heeft een nieuwe toetsenist. Daardoor is hij tot de conclusie gekomen dat het er niet zoveel toe doet met wie hij speelt. "Het gaat om het verhaal. Daar komen de mensen voor." Senang. Een gelukkig gevoel beheerst hem. "Maar ik ga me nog meer senang voelen. Er borrelt iets in me. Een sprong vooruit, iets wat ik een jaar geleden nog niet had. Het heeft me aangenaam verrast." Hij wacht even om het te laten doordringen. "Paul Witteman interviewde Lubbers en Nelson Mandela. Witteman noemde Lubbers een politicus. Mandela sprong op en zei: Lubbers is een staatsman. Zo is het ook met mij: ik was politicus maar ik ben staatsman geworden. Ik voel het als een sprong vooruit."

"Waar ik het aan te danken heb? Ik klooi maar aan in de gewone dingen van het leven. Sigaretten. Alcohol. Nee, geen drugs meer. Maar in de muziek heb ik altijd het juiste pad gevolgd. Dat is mijn grote kracht. Ik ben me daar nooit zo bewust van geweest. Maar ik weet: als je doorbreekt, dan is dat eenmalig. Geniet ervan. Er komt onvermijdelijk de neergang. Ook met The Scene. Ook bij andere bands, die zich in alle bochten wringen om in de gunst van het publiek te blijven. Accepteer het en werk door, wacht op betere tijden. Dat is wat The Scene gedaan heeft. Zie het als instinct." Het gevoel zei hem ook zelf verder te gaan. Alleen. "Het is een waanzinnige tijd. Ik heb net een plaat gemaakt die in maart uitkomt. Helemaal van mezelf. Het was mijn beslissing om het niet met The Scene te doen, omdat ik denk dat het zo een betere plaat wordt. Natuurlijk heeft het ook met mijn ontwikkelingen van de laatste jaren te maken. De discussie in de band sinds ik songs ben gaan schrijven. Ze vonden ze te zwaar, te omvangrijk voor een rockband."

"Twee jaar geleden wilde ik ook een plaat maken naar eigen inzicht. Zonder met iets rekening te houden. De liedjes waren er. Maar het ging zo goed met The Scene." Hij vertelt over het festival in Venlo, waar The Scene zou spelen. Op de eerste dag was er een windhoos, alles moest ontruimd worden. "Een kwartier voordat wij moesten spelen, brak de zon door en liep het veld vol. Dat zijn de hoogtijdagen, die wil je meemaken." Weer volgde de discussie over de plaat. "Te zware kost, zeiden ze. Ik schrijf al en paar jaar anders, dingen waarvan de platenmaatschappij vond dat ze niet Top 3-fähig waren. Dat is niet erg. Het is een fase in mijn leven. Ik had geen twijfel om alleen verder te gaan. Ik voelde gewoon het vertrouwen niet waar ik recht op had." Of het het leeftijdsverschil was in de band? "Nee. Mijn oudste zoon is dertien. Hij komt met de muziek van deze tijd binnen. Mooie muziek, maar wat ze zingen is niets voor mij. Een nummer met zesentwintig keer 'fuck'. Ik ben geen rebel. Meer een vorser. Ik ben ook nooit een rebel geweest. Mij ging het vroeger om de muziek, niet waar het maatschappelijk voor stond. Ik zit niet op het verkeerde spoor. Popmuziek is onzin. Muziek is muziek."

Hij wacht. Op de achtergrond draait een pianoconcert van Mozart. "Mijn favoriete concert. In zijn tijd was Mozart ook een popartiest." Hij wil graag in de hoek geduwd worden van Lou Reed, van Neil Young, van Randy Newman. Het schrijven van de teksten gaan hem ook steeds beter af. Thé Lau, de schrijver. Hij schreef zijn eerste verhalenbundel: 'De Sterren Van De Hemel', waar zijn theatershow naar genoemd is. Hij wilde een roman schrijven. "Maar ik ben meer dichter dan schrijver. Ik ben nu met een project bezig om te schrijven over de laatste dagen van het leven. Over ouder zijn. Het gaat over mijn vader van 81. Mijn vader en moeder van 91 wonen nog zelfstandig. Ik zie ze steeds vaker. Ik weet van mijn schoonmoeder, die in een bejaardentehuis zat, hoe mensen daar alleen zijn. Dat ze geen bezoek krijgen. Ik ben halverwege in mijn boek."

Thé Lau, dichter, zanger, schrijver. "Ik doe creatief werk. Ik ben geen employee op een bank. Ik raap alles op wat ik mee maak, het geeft zin aan mijn leven. Ik knutsel het in elkaar. Dat maakt je rijk. Het mooie is ook dat je het kunt uitdragen in je optreden. Applaus is voor mij de brandstof. Mijn laatste optreden had meer lading dan het al had. Er viel een stilte, een man in de zaal nam de zang over en het golfde door de zaal. Dat is schitterend." Het maakt hem tot een zichtbaar gelukkig man. "Ik loop met het gevoel rond dat ik op het punt sta iets te doen dat beter is dan voorheen. Hoe meer ik me thuis voel op het podium, hoe losser ik me voel. Laatst had ik een gesprek over Toon Hermans. Hermans, die het podium opliep en maar wat deed. Hij voelde zich daar zo thuis als in zijn eigen keuken. Hij is waarschijnlijk de grootste artiest van de vorige eeuw. De maestro. Mijn droom is ook in 'Carré' te staan en een paar van mijn nummers doen. Alleen gewapend met een gitaar waar ik een paar noten op kan spelen." «

[Media]