VERONICA-GIDS Joris van den Berg, 17 november 1990

"Ik denk dat we dit jaar een aantal prijzen krijgen. Dat voelt gewoon zo, als je hoort wat de mensen over ons zeggen..." Thé Lau is al tien jaar zanger van The Scene. Deze Amsterdamse band lijkt met de CD 'Blauw' en de single 'Rigoreus' de grote doorbraak te maken.

"We hebben nog nooit een echte hit gehad, het succes van 'Rigoreus' betekent een heleboel voor ons. De single verkoopt net zoveel als alle voorgaande plaatjes samen. Een verklaring voor het succes? Ik denk dat we beter geworden zijn, ik denk ook dat er bij het publiek iets verschoven is, waardoor veel meer mensen openstaan voor wat we toch al een aantal jaren doen", aldus Thé Lau. Hij is het gezicht van The Scene, een kwintet (vier heren en een dame) dat garant staat voor rauwe, Nederlandstalige rock, met teksten over nachtelijke gedachten. Thé is inmiddels een ouwe rot in de Nederlandse muziekscene. Hij speelde eerder in Music Garden, Bram en Freek's 'Neerlands Hoop' en Tortilla. Aan het begin van de jaren '80, midden in de punkrage, startte hij The Scene. "We begonnen Engelstalig. Later zijn we Nederlands gaan zingen, omdat onze Nederlandse songs beter werden dan de Engelse. Op dit moment zijn we niet internationaal gericht. We hebben eerst hier nog een hoop werk te doen. Een naam opbouwen, en kijken of we volle zalen kunnen trekken, dat soort dingen. We zijn wel op de goede weg, maar we zijn nog niet waar we willen zijn. Het doel staat ons duidelijk voor ogen: zo hoog mogelijk komen." In haar beginjaren stond The Scene heel nadrukkelijk in de schaduw van Doe Maar. Thé zag deze succesformatie echter niet als een concurrent: "De Doe Maar-rage had niet zoveel effect op ons. We waren toen nog Engels- én Nederlandstalig. Iedereen vond dat een beetje vreemd, en dat wás het ook. Maar met Doe Maar kon je niet concurreren, daar was geen beginnen aan. Die groep hing op allerlei factoren die totaal niet te berekenen zijn. Volgens mij zijn de jongens er zelf enorm van geschrokken, want het wás heel erg."

GEEN ROCKGROEPEN
"Doe Maar was een echte rockgroep. Toontje Lager, de Frank Boeijen Groep en Het Goede Doel vind ik, met alles respect, geen rockgroepen. Die zie je dan ook allemaal in een theater belanden. The Scene zal nooit in een theater spelen, dat weet ik zeker. Alleen het feit al dat de mensen er zitten, dat is niet goed. En dat je er niet mag roken ook. Ik kan me niet voorstellen dat we ooit ergens optreden waar een rookverbod heerst. Thé is verantwoordelijk voor de teksten van The Scene. Zijn songs bestaan meestal uit iemands gedachten, en ze spelen zich vaak af in de nacht. "Het soort dingen dat in onze teksten voorkomt is het soort dingen dat bij iedereen leeft. En mijn bedoeling met een tekst is dat het niet noodzakelijk een uitleg van iets hoeft te zijn, maar dat hij de diepliggende gedachten een beetje kan prikkelen. Of een beetje enórm kan prikkelen. De teksten schrijf ik 's ochtends, bij de koffie. Da's écht werken, hoor. Koptelefoon op, horen wat voor muziek we hebben gemaakt en dan zing ik een beetje dit, een beetje dat. Ik schrijf nooit, ik heb een meersporenmachine met twee of drie zangsporen. Ik neem alles op. Het valt de meeste mensen pas na een paar nummers op dat we Nederlandstalig zijn. Doordat het componeren op associatie gebeurt is het heel ritmisch. De woorden zijn er niet ingeperst."

BLAUW
"We treden heel vaak in België op. Daar hebben we meer succes dan hier. Met de tekst van het titelnummer 'Blauw' is daar iets heel grappigs. Dat het nummer gaat over het feit dat de vrouw nooit krijgt waar ze recht op heeft, vindt men in België heel bijzonder. Als we dat nummer spelen dan zie je de vrouwen, vooral degenen die al zo oud zijn dat ze al minstens acht jaar bij iemand zijn, of een paar mislukte toestanden achter de rug hebben, heel welwillend naar me kijken. Alsof ze denken: goh, dat is nou eindelijk eens een aardige man, die ook eens aan ons denkt. Sterrendom vind ik fantastisch. Van alle mensen die in de popmuziek werken, zijn de sterren het meest spannend bezig. Madonna en Prince, dat vind ik prachtig. Zij dansen op het slappe koord, heel hoog en zonder vangnet. Die mensen kunnen zó vreselijk op hun bek gaan, dat vind ik het mooie en spannende ervan. Het is jammer dat zoiets in Nederland niet kan. Als Prince een Nederlander was geweest had hij niets voor elkaar gekregen..." «

[Media]