DE LIMBURGER Januari 1999

Veel Nederlanders die wel eens zijn doorgezakt, weten wat het is om blauw te zijn, maar ze kennen niet de tekst van het nummer dat liedschrijver Thé Lau ooit onder dezelfde titel componeerde. Met zijn band The Scene slingerde de muzikant 'Blauw' jarenlang rauw van de podia het clubcircuit in en het groeide uit tot een cultkreet, net als 'iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen!'. Wat de dichter/filosoof Lau enigszins op ging breken, was dat wel het medium van de muziek overkwam bij het publiek, maar niet de inhoud van de boodschap. De 45-jarige Bergenaar besloot daarom vorig jaar het accent te verleggen, nam zangles om meer helderheid uit de keel te krijgen en zette met toetsenist Dante Oei een theaterprogramma op zonder veel ruimte om te dansen, maar met des te meer luisterwaarde.

Thé Lau blijkt geen man van grote woorden, wel van korte, pakkende, poëtische beelden. In het programma knalt er van enkele vierkante meters benodigd podium voor Lau's kruk en die van de bevlogen pianist Oei zo'n intense beleving de zaal in, dat je zelfs op de achterste rij net zoveel zweet uitbreekt als de zanger/gitarist. Zijn passie wordt de jouwe, of hij het nu heeft over een geliefde, de wereld, zijn straat, of over een gestorven dierbare. Hij sleept, slikt, roept, zucht, neuriet, dwaalt romantisch af of schiet in een melancholische kramp, maar Lau is bovenal zeer herkenbaar zichzelf. Dante Oei draagt met zijn toetsenwerk variërend van minimale loopjes tot zwaar aangezette akkoorden telkens het optimale stemmingskader aan. De relatief korte liederen verheffen zich daardoor tot zeer transparante miniaturen die voor het merendeel bewegen op het scherpst van de blues. Wie Thé Lau hoort zingen over de 'Rivier', beseft met kippenvel op de rug dat de romantische dichter, die ooit nog muzikaal meeschudde aan de boom van Neerlands Hoop Express, in deze akoestische setting gerekend mag worden tot het meest indrukwekkende dat het Nederlandstalige repertoire momenteel te bieden heeft. «

[Media]