BN/DE STEM Ann Bouwma, januari 1999

Onder de titel 'Thé Lau Zingt Thé Lau' gaat de zanger van The Scene voor de tweede maal met een eigen programma op tournee. Dante Oei staat hem terzijde op toetsen, zelf speelt Lau akoestische gitaar. "Ik zal nooit weten wat iemand in de zaal meemaakt als ik een liedje zing", zegt Thé Lau. Zeker is wel, dat zijn solo-optredens succesvol zijn. Maar dat het zou komen omdat de teksten veel beter te volgen zijn dan in het heftige rockgeluid van The Scene, is Lau gaan betwijfelen.

Een paar weken geleden trad hij op in Parijs, voor een louter Frans publiek. Even had hij overwogen een paar teksten te vertalen, maar dat klonk nogal geforceerd. Dus bleef het Frans beperkt tot een paar zinnen tussen de nummers door. "Het was een inslaand succes", zegt de zanger. "Bijna bizar. Toen ik naderhand in het café kwam, stond iedereen op om te applaudisseren. Dat heb ik hier van mijn leven nog nooit meegemaakt." De intensiteit van de voordracht en de muziek zelf waren al genoeg om waardering te oogsten. "Het heeft mijn hele idee over het belang van teksten omver geworpen. Ik vermoedde het al een beetje, maar in Nederland wordt veel te veel nadruk gelegd op teksten, waarbij een hoop mensen vergeten om ook nog naar de muziek te luisteren."

Alles goed en wel, maar de Fransen zullen nooit weten wat ze missen. Natuurlijk zijn het vooral ook de teksten, die de snaar van ontroering doen trillen. Universele thema's als de liefde en de dood krijgen in handen van Thé Lau een filosofische diepgang, die in het Nederlandstalige rockgebied maar zelden wordt geëvenaard. Het onzegbare wordt zichtbaar, het breekbare krijgt zin. Recente nummers als 'Horizon' en 'Rivier' geven door de kracht van de metafoor een nieuwe dimensie aan zijn werk. Eenmaal op dreef legt de zanger een vocale stuwkracht aan de dag die zijn gehoor aan de grond nagelt. Hoewel Lau net als de vorige keer uit zijn totale oeuvre heeft geput voor de selectie van songs, is het programma verrassend anders. Dat is vooral de verdienste van Dante Oei (25). De klassiek geschoolde toetsenist verrijkt de levensliederen van Thé Lau met een ritmische klankkleur, die af en toe doet denken aan minimal-music. "Yes!", roept Lau enthousiast als Oei een zwierige reeks noten laat klateren. De nummers zijn zodanig opnieuw gearrangeerd dat piano en gitaar elkaar zowel ritmisch als melodisch aanvullen. "Minimalistische vlechtwerkjes", noemt Lau ze zelf.

Het moment van de solotoer is verrassend. Nog geen jaar geleden verscheen de CD 'Marlene' van The Scene, waarvoor de groep ongetwijfeld nog verplichtingen heeft. "Dat is zo, maar theatertournees als deze worden een jaar van tevoren al vastgelegd. Bovendien is het iets wat ik graag naast de band wil doen, ook al is het me vaak afgeraden. Maar daar luister ik niet meer naar. Ik ben nu 46 jaar, ik wil kunnen doen waar ik zin in heb." Zo zijn er ook dingen, die hij absoluut niet meer wil. "Waar ik echt tabak van heb zijn de feesttenten. Heel rock 'n' roll makend Nederland moet daar in de zomer zijn brood verdienen. Het beruchte biertentencircuit. Dat is zo groot geworden, dan praat je over drie maanden werk per jaar. Maar ik wil dat niet meer." Live blijkt waarom. De aandachtige stilte die tussen de regels valt, verdraagt zich niet met een luidruchtig publiek. De fysieke kick van het rockconcert is Thé Lau ver voorbij. «

[Media]