OOR Jan Rot, 11 maart 1989

"Als iedereen onze plaat bij OOR zo te gek vindt als ze zeggen, heb ik liever een gewoon artikel", bromt bijna-bekende Nederlander Thé Lau (36) in eerste instantie, maar na mijn boude bewering dat Controle! veel meer lezers trekt dan een stukkie over The Scene zou doen, gooit de oom en producer van de Tröckener Kecks grijnzend de deur open van zijn Amsterdamse etage.

"De meeste LP's zijn van na 1985 toen ik ging samenwonen met mijn vriendin, die muziek voor TV-programma's samenstelt en dus veel krijgt. De laatste keer dat ik verliefd op een liedje naar de platenzaak snelde was voor 'Louise' van Human League. Wat ik koop komt toch vooral voort uit beroepsmatige interesse. Guns 'n Roses om die gitaarsound thuis te bestuderen, U2, Bon Jovi. Dieptepunt was natuurlijk de periode dat je je als muzikant verplicht voelde je te verdiepen in Steely Dan en Little Feat."

De tien CD'tjes, waaronder zijn eigen 'Rij Rij Rij' en 'De Jacht' van de Kecks, doen vermoeden dat de speler nog binnen de garantieperiode valt. De tweeduizend LP's blijken onlangs ontdaan van de ergste crap. "Wat je bij voorbaat niet draait omdat het er fout uitziet. Tot degene die je dan toch weer terugzet hoort deze..." 'Rock Me Amadeus' klemt even tussen de vingers, die bij Dylan overwerk maken en dikwijls blijven rusten op Nederlandse waar. "Het is een ongeschreven wet bij makers van LP's in eigen beheer om in ieder geval elkaars plaatjes aan te schaffen. Tom America van MAM kwam helemaal naar onze oefenruimte voor ons singletje 'S.E.X.'. Tegen inkoopsprijs weliswaar, maar toch. Er ontbreekt nogal wat in de verzameling. Mijn drang om mooie muziek met anderen te delen heeft tot gevolg dat de helft van mijn favoriete LP's is uitgeleend en waarschijnlijk nooit meer terugkomt." De 'Bluesbreakers Featuring Eric Clapton' staat er nog. "Ook ik ging door Mayall op zoek naar de zwarte voorbeelden, maar dat vond ik helemaal niks. Toen was ik vijftien, hoor. Ik heb nog steeds weinig zwarts in de kast staan, maar pik wel alles uit die soul-school. Met respect, overigens, anders zou het niet deugen."

Tegen de kast leunt 'John Lennon / Plastic Ono Band'. "Die staat aan de basis van mijn opvattingen over produceren. Uitgerekend Phil Spector heeft zich op die plaat beperkt tot de basisinstrumenten en een stem zonder galm of effect. In latere opnames hoor je de stem van Lennon steeds verder wegraken in galmpjes en trucjes. Daaruit stamt mijn koppigheid een zanger te laten klinken of zo'n jongen droog bij je in de kamer staat, iets waar ik de meeste kritiek op mijn productiewerk aan te danken heb, een hetze zelfs die plaatjes veroordeelde waar ik maar zijdelings bij betrokken was. Ik heb inmiddels twee dingen geleerd: laat het geluid door een technicus maken, en als jij de enige bent die ergens op kickt moet je er van af zien. Op 'De Jacht' heeft De Leeuw dan ook zijn effectje."

Het testje behelst muzikant/producers: Dave Edmunds? "Sterk artiest, slappe producer." T-Bone Burnett? "Ken ik niet goed genoeg om te beoordelen." Nick Lowe daarentegen is een voorbeeld. George Kooymans? "Schat ik een treetje lager in dan mijzelf. Bij de laatste Brood ook weer teveel studio en bandleden, en te weinig Herman." Brood staat hoog op Lau's verlanglijstje om eens te produceren. Als niet te vervullen droomwens zou hij Bowie willen opnemen als de laatste Lou Reed: "Zonder een credit-lijst van veertig personen die je toch niet hoort."

Thé - "Weet je dat mijn vader hetzelfde heet en nooit is geplaagd met lauwe thee, een grapje waarvan nog steeds menden denken dat ze het zelf uitvinden." - Lau's eerste LP was van Trini Lopez, het eerste singletje een EP: 'All Your Loving'. In de journalisten Top Tien Aller Tijden vervangt hij dan ook 'The White Album' door 'With The Beatles' omdat hij ze beter vindt als gitaar- dan als studioband. Velvet Underground moet wijken voor de tweede van Traffic en Prince voor King Sunny Adé. Bij nader inzien mogen ook Chuck Berry en The Who met 'The Kids Are Alright' niet onvermeld blijven, en valt de naam van Abba. "Als ik terugkom van een optreden ga ik steevast in de keuken zitten met een cassette van hun laatste vijf hits, die ik dan ook noot voor noot uit mijn hoofd ken. In de auto draai ik meestal Paolo Conte en er zijn twee video's waar ik geen genoeg van kan krijgen - Horowitz tijdens een plaatopname thuis en Jacques Brel in het 'Olympia'. Dat popmuzikanten lauw kunnen reageren als je ze zo iemand laat zien maakt mij tot een vijand van de meeste gasten die in een bandje zitten en de drang om te zuipen en zoveel mogelijk wijven te neuken verwarren met het maken van muziek."

Maar hij is toch juist de Godfather van al die lefgozertjes uit de Amsterdamse school? Lau begrijpt de vraag niet. Na een korte uitleg van mijn kant: "Ik dacht eerst dat je op Berlage doelde, en daarna op Jan de Hont en Jan Akkerman. Het is een feit dat in de Nederpop alles eerst in Amsterdam gebeurt, van Claw Boys Claw tot Niz en Santing tot Flowers. Maar buiten de Kecks heb ik daarop toch geen invloed? Ik ontmoet wel eens jongetjes die stotteren: 'Meneer, ik heb nog een video dat u speelt met Neerlands Hoop en dat is best wel hartstikke goed', maar Godfather... Ik weet nergens van." «

[Media]