OUDE VRIJHEID DOOR POPULARITEIT BEPERKT
WESTLANDSCHE COURANT Augustus 1994
Die populariteit heeft het nodige veranderd in het dagelijkse leven en werken van zanger Thé Lau en zijn bandleden. Bij het schrijven van liedjes bijvoorbeeld. "Je moet uitkijken dat je niet voorzichtiger wordt. In het begin maakte het niet zo vreselijk veel uit wat voor liedjes en teksten ik schreef. Toen konden we nog van stijl veranderen zonder dat er een haan naar kraaide. Maar die vrijheden worden door je populariteit beperkt. Je mag aan de ene kant niet hetzelfde blijven doen, maar ook niet te veel veranderen." Toch heeft de band van 'Blauw', 'Rigoreus', 'Open', zijn oude fans (uit de tijd dat 'Ritme' en de Madonna-cover 'Borderline' net de tipparade haalden) niet verloren. Muzikaal is er niet zoveel veranderd. Misschien vond een enkele fan van het eerste uur de definitieve keuze voor het Nederlands als rocktaal een onneembare horde. BEPERKT De manier waarop Thé Lau zijn teksten de microfoon in gooit, geeft aan het Nederlands inderdaad iets ruigs, zonder dat het meteen onverstaanbaar wordt. Een Engelse popcriticus heeft naar aanleiding van The Scene eens verklaard dat het Nederlands beter dan het Engels geschikt is voor de ware rockmuziek. Misschien dat die criticus met Engelstalige bands op hetzelfde euvel stuitte als de critici van Nederlandstalige popmuziek: dat de teksten in al hun banaliteit op je af komen, waardoor een matige inhoud een misschien nog wel aardige vorm volledig kan gaan overschaduwen. De vorm en de inhoud zijn bij The Scene in elk geval mooi in balans. Maar dat je de teksten van Thé Lau kunt verstaan, betekent nog niet dat je ze ook zomaar kunt doorgronden. Met één keer luisteren ben je er nog niet mee klaar. Soms lijkt er zelfs geen touw aan vast te knopen. Het twee keer terugkerende couplet van 'Open' bijvoorbeeld: 'en de
maan klimt hoger (uit 'Open') Het is impressionisme, poëzie misschien zelfs, geen voor de hand liggende rijmelarij in elk geval. Thé Lau zorgt er in zijn nummers overigens altijd voor dat er toch wel degelijk een paar handvaten zitten waar je je touw aan kunt vastknopen. "Ik heb altijd geprobeerd de zinnen zo compact mogelijk te houden", zegt de tekstdichter over zijn creatieve arbeid. "Toen ik met Nederlandse teksten begon wilde ik het persé niet als cabaretteksten laten klinken." Het is altijd de meer 'exacte' tekstversie die het onderspit moet delven als het schrappen van start gaat. "Hoe gedetailleerder je iets uitspit, hoe minder je de luisteraar je fantasie laat gebruiken, hoe platter de communicatie wordt." Bij het schrijven van zijn teksten kijkt Thé Lau inmiddels toch een andere richting op. Op de laatste CD 'Avenue De La Scene' heeft de suprematie van het lichamelijk getinte liefdeslied plaats moeten maken voor een mix van verlangen en cultuurbeschouwing. Met name op de CD 'Rij Rij Rij' is in zo ongeveer elk nummer wel een seksuele betekenis te vinden. En ook op de twee volgende CD's 'Blauw' en 'Open' zijn de nodige subtiele staaltjes erotiek op rockmuziek te vinden voor wie er zijn oren voor open zet. Het feit dat dat elke keer weer in andere bewoordingen en met een andere sfeer gaat, zorgt ervoor dat het niet steeds hetzelfde liedje is geworden. Maar The Scene gaat verder. "Dat seksuele laagje gaat ook een beetje vervelen. Als je dat tien keer gedaan hebt dan wordt het een beetje flauw om dat nog een keer te doen." GRIEZELIG 'van
Grieken naar Romeinen (uit 'Beschaving') "In mijn teksten ga ik politiek altijd uit de weg", zegt Thé Lau. Toch heb je niet zoveel fantasie nodig om in een couplet als het bovenstaande een welluidende waarschuwing tegen politiek extremisme te zien. 'Domheid eist de dood', orakelt hij in hetzelfde lied 'Beschaving'. Thé Lau is een man met een mening, die hij af en toe zeker laat doorschemeren in zijn teksten. Andere schrijfambities dan songteksten heeft hij overigens niet echt. "Ik ben wel eens gevraagd om een column te schrijven. Maar dat ging me ontzettend moeilijk af en over het eindresultaat van dergelijke schrijfarbeid ben ik ook nooit zo te spreken. Ik wil wel eens een roman schrijven, als ik bijvoorbeeld een mooi boek lees. Maar als je aan een verhaal begint dan merk je al snel hoe moeilijk dat is. Echt een vak apart." Hij houdt het dus bij zijn liedjes. "Het schrijven van liedteksten gaat voornamelijk op instinct. Ik voel me verwant met een band als U2. Compacte teksten. Ze bereiken een geweldig mooi geheel van tekst en muziek. Daar streef ik ook naar." Op Waterpop kan The Scene niet zo heel lang spelen. "Dus dat zal een publieksvriendelijke festivalset worden. Het is tenslotte niet je eigen optreden. Je moet een beetje rekening houden met het feit dat er publiek staat dat misschien eigenlijk voor de andere bands is gekomen", klinkt het bescheiden. De nieuwe single 'Slapen, Dromen, Zweten En Vergeten' spelen ze uiteraard nog wel. « [Media] |
The Scene is de enige naam die
waarschijnlijk iedereen die het programma van Waterpop
onder ogen krijgt, bekend voorkomt. Die bekendheid heeft
The Scene in Wateringen een beetje te danken aan het
optreden op Waterpop in 1990. Vlak voor de doorbraak van
de band met de single 'Blauw', namen toen onrechtvaardig
veel mensen het optreden van The Scene te baat om een
hapje te gaan eten. In 1990 was het voor The Scene nog
een voorrecht dat ze op het nippertje de openingsband van
Parkpop mocht komen vervangen. Dat is allemaal volkomen
anders geworden. Op Parkpop wisten al die
honderdduizenden bezoekers wel degelijk wat voor bandje
daar speelde.