FLAIR Diederik van den Abeele, 1994

Geen kleur is zoveel bezongen als de kleur blauw. Maar dat dat juist ook voor een daverend succes kan zorgen, dat had de Amsterdamse rockband The Scene nooit durven dromen. Want in 1990 veroverde 'Blauw' heel Nederland, en vooral hier in Vlaanderen gingen de mensen uit hun bol. Sindsdien gaat het alleen maar goed met The Scene, maar toen zanger Thé Lau op Parkpop dat 500.000-koppige publiek zag, moest hij wel even slikken... Het gaat goed met The Scene. Toen de Nederlandse band in 1990 (na járen zwoegen en drie onopvallende platen) haar eerste CD 'Blauw' op de markt bracht, kon niemand vermoeden dat er een kanjer van een succesverhaal in het verschiet lag. Sinds 'Blauw' alom met veel lof werd onthaald, is het allemaal heel snel gegaan voor de vijfkoppige rockband uit Amsterdam. Er zijn ondertussen twee nieuwe CD's verschenen ('Open' en 'Avenue De La Scene') en de optredens zijn nauwelijks nog bij te houden. Opvallend is dat het vooral de Vlamingen zijn die compleet uit de bol gaan voor de eerlijke teksten en de meeslepende, pretentieloze muziek van The Scene. Flair sprak met Thé Lau (41), zanger en bezieler van één van de beste Nederlandstalige bands van het moment.

Wat ik me wel eens afvraag als ik gevierde muzikanten en andere beroemdheden aan het werk zie: zijn jullie je nog ieder dag bewust van jullie succes, of wordt populariteit na verloop van tijd een vanzelfsprekendheid?
Thé Lau: "Ik beschouw mijn succes absoluut niet als vanzelfsprekend. Ik ben iemand die zijn verleden voortdurend met zich meedraagt. Als je, zoals ik, lange tijd géén succes hebt gekend, vergeet je die zwarte periode uit je leven nooit meer. Dat is het grote verschil tussen mezelf en de leden van de band die er pas zijn bijgekomen toen The Scene al behoorlijk wat succes had. Als er vandaag dingen scheef dreigen te lopen, maak ik me altijd meer zorgen dan de anderen. Dan denk ik: oh god, laat het alsjeblieft niet weer zoals vroeger worden."

Heeft het succes je leven veranderd? Ben je vandaag een ander mens dan, pakweg, tien jaar geleden?
"Het succes heeft een evenwichtiger mens van me gemaakt. Ik heb vandaag veel meer zelfvertrouwen dan vroeger. Ik voel me bevestigd in alles wat ik doe. Sinds mijn muziek op grote schaal wordt erkend, is mijn onzekerheid bijna helemaal verdwenen."

Probeer eens uit te leggen wat het aangenaamste aspect van succes is?
"Succes betekent: kunnen doen wat je wilt doen. Naar iemand die platen verkoopt en met een nieuw voorstel komt, wordt heel anders geluisterd dan naar iemand die géén platen verkoopt. Ik ondervind weinig of geen weerstand als ik met nieuwe ideeën bij mijn platenfirma ga aankloppen. Dat is een heel fijn gevoel. Toch moet ik goed oppassen dat ik de mensen om me heen niet overpower. Mijn positie laat het gemakkelijk toe om als een pletwals over mensen heen te rijden. Ik moet voortdurend opletten dat het succes me niet naar het hoofd stijgt en dat ik mezelf niet onfeilbaar of onsterfelijk ga achten."

Hoe schiet je in die zin op met de andere leden van de band?
"Wij vormen een hechte familie. Dat kán ook niet anders als je al vijf jaar lang intensief, bijna dagelijks, met elkaar speelt en optrekt. Wij praten echt over alles, ook over dingen die thuis, in onze gezinnen, niet worden besproken: relaties, seks, onzekerheid..."

Wat betekent rock 'n roll voor jou? Wat is de essentie van de muziek van The Scene?
"De essentie is: authenticiteit. Als ik op een podium sta, vraag ik me voortdurend af: 'ben ik wel echt genoeg?'. Dat is de grote levensvraag van iedere rocker: ben ik authentiek of ben ik maar een pose? Je kunt natuurlijk nooit helemáál echt zijn. Maar je kunt wel je uiterste best doen. Niemand kan zich continu helemaal geven. Er zijn optredens waarbij je vanaf de eerste noot tot het moment dat je in de kleedkamer onder de douche staat aan niets anders hebt gedacht, maar er zijn ook optredens waarbij je wel eens aan je hypotheek of je belastingaangifte denkt. Optreden betekent alles voor mij: alles geven. Ik moet alles kwijt. En ik moet mijn roes vinden. Die roes, daar draait het om.

Word je het optreden nooit moe? Altijd maar weer dezelfde nummers spelen: na twee- of driehonderd keer is de pret er toch wel af zeker?
"Optreden is als seks: je doet het duizend keer, maar het is nooit twee keer hetzelfde."

Wat is het minst aangename aspect aan je succes?
"Ik weet niet meer zeker wie mijn vrienden zijn. Er hangen voortdurend een heleboel mensen om me heen, maar ik weet vaak niet of die mensen met me bevriend zijn omwille van wie ik ben of omwille van wat ik ben. Ik vraag me dikwijls af: zouden jullie ook zo enthousiast over me zijn als ik morgen ergens in de goot zou liggen?"

Wilde je al van jongsaf beroemd worden? Is er in die zin een jongensdroom in vervulling gegaan?
"Ik was een heel verlegen jongen. De meisjes moesten niets van me hebben, dus ging ik maar op zoek naar een andere manier om mezelf te bewijzen; en dat werd de muziek."

Waarom precies de muziek?
"Het was me vooral om de aandacht te doen. Ik wilde persé in de belangstelling staan. Maar dat geldt voor iedere artiest. Iedere artiest heeft twee drijfveren om te doen wat hij doet: de hunkering naar aandacht en de drang onsterfelijk te zijn. Sommige mensen maken kinderen om onsterfelijk te zijn, ik maak rock 'n roll. Ik wil dat mijn muziek bewaard blijft voor het nageslacht."

Kent je hunkering naar aandacht grenzen of wil je steeds maar méér?
"Toen The Scene vorig jaar top of the bill op Parkpop speelde, en er 500.000 mensen naar ons stonden te kijken, werd ik plotseling heel erg bang. Ik dacht: stel dat er hier opeens een veldslag uitbreekt? En stel dat ik die veldslag ontketen? Ik werd bang van mijn eigen verantwoordelijk. 500.000 Mensen is veel te veel voor mij. Mijn grens ligt duidelijk een stuk lager."

Waarom heeft The Scene meer succes in Vlaanderen dan in Nederland?
"De volksmond zegt niet voor niets: geen sant in eigen land. Het antichauvinisme is eigen aan de Nederlanders. Als mensen in Nederland me op straat herkennen, draaien ze heel vaak hun hoofd om: ze willen me niet herkennen. Alles wat in Nederland boven het maaiveld uitsteekt, wordt met de zeis weggehaald. Sterrendom bestáát niet in Nederland. Het Nederlands is in Vlaanderen nog altijd een uiting van een eigen identiteit. Voor Nederlanders is die identiteit vanzelfsprekend en werkt het Nederlands vaak tégen. Ook de aard van mijn teksten wordt meer geapprecieerd in Vlaanderen dan in Nederland. Ik blijf meestal vrij cryptisch en vaag in mijn teksten en daar houden Vlamingen van. Nederlanders hebben liever wat meer duidelijkheid."

Je teksten maken vaak een zwaarmoedige en sombere indruk. Ben jij zelf ook zo? Ben je een melancholicus?
"Absoluut. Ik ben een wroeter, een wroeter in mijn eigen hoofd. Ik ben altijd aan het denken en het prutsen. Ik ben een herfstmens: ik kan me soms héél ellendig voelen als ik oog in oog sta met het universum. Maar ik ben niet somber. Mijn melancholie heeft een hoopvolle zijde."

Waar haal je de inspiratie voor je liedjes vandaan?
"In mijn directe omgeving: bij me thuis, op straat, op de tram. De meeste van mijn liedjes heb ik onder de douche geschreven. Vaak sta ik een uur of langer onder de douche, zinnetjes te maken. En daarna raas ik als een gek naar mijn bureautje waar ik alles netjes opschrijf."

Waarom denk je dat de douche zo inspirerend werkt?
"In denk dat het iets met het ritueel van het schoonmaken te maken heeft. Terwijl ik mezelf was, schrijf ik mijn gedachten en mijn emoties van me af. Ik was, als het ware, mijn eigen gekwelde geest."

Ben je altijd tevreden als een nummer af is, of kan het steeds beter?
"Een nummer is nóóit af. Dat is het frustrerende van dit werk. Als je een plaat opneemt, weet je op voorhand dat er maar vijftig of zestig procent van zal overblijven. Een nummer als 'Blauw' heeft ongeveer anderhalf jaar geleden zijn plafond bereikt en is daar sindsdien blijven hangen. De nummers van onze tweede en derde CD hebben dat nog lang niet bereikt. Nummers worden pas goed als je ze voldoende keren live hebt gespeeld. Dat is de reden waarom de meeste bands beter op liveplaten klinken dan op studioplaten. Muziek maak je op een podium."

Jij staat gemiddeld om de twee, drie dagen op een podium. Heb je nog wel tijd voor een privé-leven?
"Heel weinig. Maar dat is goed, want ik ben niet zo'n privé-persoon. Ik moet constant iets om handen hebben. Ik moet me constant kunnen afreageren. Ik weiger mijn energie in het opknappen van mijn huis te steken; er zit weinig creatiefs in het witten van een muurtje."

Wat vinden je vrouw en je zoontje van vijf ervan dat je zo weinig thuis bent?
"Ze hebben het daar heel moeilijk mee. Vooral als ik vijf dagen na elkaar heb opgetreden en in een roes ben terechtgekomen: dat maakt het thuiskomen des te moeilijker. Maar mijn vrouw weet dat muziek bij mij op de eerste plaats komt. Dat heb ik haar van begin af aan duidelijk gemaakt. Ik heb haar gezegd dat er niets of niemand is waarvoor ik de muziek zou opgeven. No way." «

[Media]