RIFRAF Tom de Dobbelaere, 1994

Wat moest gebeuren is nu ook eindelijk gebeurd. Er is vanaf heden een live-CD en video verkrijgbaar van The Scene, een band die vooral via de podia haar reputatie in de Lage Landen heeft weten op te bouwen. Ter promotie van deze nieuwelingen vertoeft het boegbeeld van The Scene, Thé Lau, enkele dagen in Brussel. Daar een leuke babbel met deze sympathieke spraakwaterval nooit af te slagen valt, begaf ondergetekende zich op een regenachtige donderdagmiddag op weg naar de Koningsstraat, alwaar hij met zijn vragenlijstje welgekomen was in het wel erg chique, naar traditie hunkerende Hotel Astoria. Een vraag, vermoedelijk even oud als het hotel zelf, leek dan ook op zijn plaats om het ijs te breken.

RifRaf: En Thé, waarom nu juist deze live-CD en video?
Thé Lau: "Weet je, die video was niet eens een idee van ons. Onze platenfirma kwam daarmee af en wij zagen dat wel zitten. In eerste instantie hebben we ons daar trouwens niet zozeer mee bemoeid. En wat die plaat aangaat, we hebben zo'n twee jaar geleden al eens geprobeerd om een live-CD op te nemen. Om twee redenen waren die opnamen echter compleet mislukt. Ten eerste had de gitaarstemmer toen zijn dag niet, waardoor het halve optreden knettervals klonk, ten tweede stonden de microfoons die het publiek moesten registreren veel te dicht bij de bar. Ons hele optreden werd op die wijze overstemd met caféconversaties. Komt daar nog bij dat onze band op dat moment nog niet sterk genoeg klonk voor een liveregistratie."

Daar valt nu niet veel meer op aan te merken. Het lijkt mij dan ook dat jullie in de studio niet veel meer aan het materiaal hebben moeten bijschaven?
"Nee, dat was ook de regel. Er is niks ingesproken, niet met het applaus geknoeid,... Enkel bij 'Maan' is er een ontbrekend koorstemmetje bijgevoegd, maar dat is dan ook alles."

Er is veel aandacht voor opnames uit België. Spruit dat voort uit de speciale band die The Scene altijd al met dit land gehad heeft?
"Ook, maar ook omdat onze optredens hier beter zijn dan in Nederland. Hier heb je al die festivals en in zo'n entourage spelen we dan ook het best. Dat wist ik instinctief al, maar dat wordt op de video nog maar eens duidelijk. The Scene als clubband is gewoon een mindere band dan The Scene als festivalband. Het beste optreden dat we ooit hebben gegeven, was dan ook twee jaar geleden op Marktrock in Leuven."

Een klein stukje daarvan is op de video te zien. Wie eveneens plots op de video verschijnt in Ben Crabbé.
"Dat was een afspraakje tussen ons en de regisseur. Van 'Blauw' hadden wij nog een hele hoop 'playbackjes' liggen, uit verschillende programma's. En dat was dus ook een stukje uit 'Margriet'. 'Nederland Muziekland' zit er ook nog tussen. Indertijd, nu bestaat het programma niet meer, was dat één van de ergste dingen om te doen. Een volledige dag moest je dan aanwezig zijn voor repetities allerhande. Dat gaf pas een nieuwe dimensie aan het woord 'vervelend'."

Om kort te zijn, The Scene en playbacken is een onmogelijke combinatie.
"Ja, want bijvoorbeeld bij dat stukje uit 'Margriet' vergat ik dan ook nog in te vallen op het gepaste moment. Maar wat wil je als men ons afraadt om live te zingen?"

Wat gaan jullie extra doen om dit nieuw materiaal te promoten?
"Deze CD is gewoon midden in het speeljaar uitgebracht. Dus er is zeker geen sprake van extra optredens speciaal vanwege deze liveplaat. In feite is dit gewoon een 'fun-project'. Ik heb nog nooit zo leuk in de studio gezeten. Je weet in feite al wat het moet worden. Er is iets gebeurd, er is al iets en daar moet niets aan veranderd worden. Het moet gewoon goed op zijn plek gezet worden. Het is uiteindelijk meer ambachtelijk dan creatief werk."

The Scene is sowieso al geen studioband.
"Dat is zo. We zouden best elke plaat live opnemen, maar dat kan helaas niet."

De kracht die 'Alcohol En Tranen' live plots kreeg, is toch echt om kippenvel van te krijgen.
"Dat is trouwens heel toevallig opgenomen. De camera's hadden verder gelopen zonder dat we het beseften. We waren nogal aangenaam verrast met het resultaat. 'Alcohol En Tranen' werd voordien steeds elektrisch gespeeld waardoor het nummer een zeker stigma had. Iedereen vond dat het zo op 'Blauw' leek. En op een bepaald moment denk je dan van: laat het ons eens met de helft van de instrumenten proberen, met dus als gevolg datgene wat nu op de band staat."

The Scene is live geëvolueerd naar een hoog, professioneel niveau.
"Zonder opscheppen durf ik te zeggen dat wij ons met een hele hoop buitenlandse bands kunnen meten."

Het was dan ook niet toevallig dat jullie een paar jaar geleden ook voor T/W zijn gevraagd?
"Nee, en dat we daar een toegift kregen. En dat de eerstvolgende act die er ook één kreeg, Iggy Pop was, terwijl daar onder andere nog The Pixies en Dave Stewart tussen zaten."

Beschouw je jezelf als een professional?
"Vroeger speelden we in, pakweg, Leuven en dan daarna... gingen we naar huis. Dan was ik heel de weg terug chagrijnig. Dat hebben we nu dan ook afgeschaft. Als we nu op bepaalde plaatsen spelen, gaan we niet naar huis." (Vertelt dan over een nachtje stevig doorzakken met Koen Wauters, met de volgende bijdehandse vraag als resultaat.)

The Scene naar het songfestival?
"Nou, weinig kans dat we in de prijzen vallen. Trouwens, in een interview met één van de jongens van Abba verklaarde deze zonder aarzelen dat het slechtste wat hen ooit overkomen was, juist het winnen van dat festival was. Dat had hun carrière zo'n drie jaar vertraagd."

Heeft The Scene zelf nooit het probleem gekend van een bepaalde stempel opgedrukt te krijgen, om daar dan vervolgens niet meer van af te geraken?
"Nee, we hebben uiteindelijk nogal een zuiver uitgangspunt. Als wij een aantal platen maken, zit er zeker één tussen die tegenvalt. Voor ons betekent dat dan geen nekslag."

Hoe geraakt een band die ongeveer alles al bereikt heeft wat er in de Lage Landen te bereiken valt, nog een stapje verder?
"Wel, er is nog iets verder, namelijk dat wat The Golden Earring in Nederland hebben en wat in België The Scabs ooit zullen hebben, een soort van legendevorming. Maar dat is wel geen echt concreet streefdoel, dat is gewoon een kwestie van heel lang volhouden."

Maar stoppen zit er nog niet echt in?
"Nee, ik heb nog wel wat ambities. Zo hebben we drie jaar geleden in New York gespeeld, ter gelegenheid van het New Music Seminar. The Gypsy Kings speelden toen in Central Park. Dat zou ik ook wel eens willen proberen."

En de taalbarrière?
"Wat maakt dat uit? Dan zing ik de eerste vijf nummers in het Engels. Daarna horen ze niet eens meer dat je verder gaat in het Nederlands. Trouwens, toen we daar waren zijn we eens in een café 'Blauw' beginnen spelen. Halverwege ben ik overgeschakeld op het Engels. Dat zagen die Amerikanen wel zitten."

Nooit van plan om eens een CD in het Engels uit te brengen?
"Misschien. In ieder geval is het België dat ons levend houdt. Niet financieel, maar hier ben je nog zo'n beetje de rockster. In Nederland kan dat niet. Dat wordt daar niet toegelaten."

Is Herman Brood dan geen rockster?
"Nee. Hij komt er het dichtst bij van iedereen. Hij heeft er alles voor gedaan, zelfs meer dan goed voor hem is, maar zelfs hij blijft toch gewoon de toffe gast van om de hoek. België is daarom voor ons een godsgeschenk."

Heeft The Scene, net zoals zovele Seattle-bands nu, ook niet zijn muzikale navolgingen/imitators?
"Ja, thuis heb ik zo'n paar plaatjes liggen. Eén is zo'n flagrante kopie van 'Blauw' dat zelfs onze uitgever alleen maar moest lachen en niet eens iets ondernomen heeft tegen plagiaat."

Is het niet logisch dat iets dat succesvol is, ook anderen inspireert?
"Ja, maar dat is iets anders. Het gaat er uiteindelijk om wat je er zelf bijvoegt. Dat was trouwens het grote probleem door de jaren heen van heel de Nederpop. Zij keken teveel naar hun buitenlandse idolen. Zo kwam het voor dat Nederlandse bands in problemen geraakte, toen The Rolling Stones in plaat van R&B plots disco begonnen te spelen. Dat was een verpletterende ervaring voor zo'n band. Zelf luister ik heel weinig naar andere bands. Wel als amusement, maar niet als inspiratiebron. Ik wil die valkuil ontlopen."

Is de essentie uiteindelijk niet om een aantal mooie liedjes te schrijven?
"Ik ben niet alleen zanger van The Scene, ik ben ook liedjesschrijver. Bij een nummer stel ik mij dan ook de vraag of ik een evergreen heb geschreven. En we hebben er toch al een stuk of zes. Dat is ons doel eigenlijk: een aantal tijdloze songs maken!" «

[Media]