PROGRAMMAKRANT VEEMTHEATER Januari 1996

Hij is gewend zich staande te houden tussen de vele kabels, snoeren en versterkers, de herrie op het podium. In zalen waar honderden fans lawaai maken, zuipend en zwetend. Toch zingt en schrijft hij liedjes die gaan over verlangen, over dromen en de dood. Thé Lau, 'frontman' van de Nederlandstalige popgroep The Scene, laat in februari zijn werk, bij wijze van experiment, los in de serene atmosfeer van Het Veem Theater. Sinds het succes van Doe Maar is de in 's moerstaal gezongen popsong niet meer weg te denken. Hoewel Nederland toch nog immer lijdt aan een traditie van verstokte cabaretiers, laten zanger-tekstschrijvers als Huub van der Lubbe (De Dijk), Jan Rot en dus zeker ook Thé Lau zien dat er wel degelijk poëzie zit in dat taaltje van ons. En dat die teksten zich thuis kunnen voelen op de poppodia.

Thé Lau maakt in 1974 als gitarist kennis met het theatercircuit bij Neerlands Hoop In Bange Dagen. Hij herinnert zich vooral dat keurig georganiseerde van de theaterpraktijk. De stofjassen en de strakke tijdschema's. Die verdomde pauzes. Na een voor de popscene karakteristieke weg vol valkuilen en wisselende formaties, lukt het om werk op de plaat te krijgen met The Scene. In de tachtiger jaren zingt Thé Lau aanvankelijk nog in de taal van de pop, in het Engels. Vanaf de CD 'Blauw' is de ster rijzende, tegenwoordig draait de groep zo'n honderd optredens per jaar en houdt ze een winter- en een zomerstop om op adem te komen. Ook dat soort pauzes haat Lau en daarom zoekt hij steevast naar projecten om de stille periodes door te komen. Toen hij in Haarlem een optreden van Randy Newman zag, werd de zanger gegrepen door de kracht die uitging van één man aan één vleugel. Het ingetogen werk van Newman dwong haast een eerbiedige stilte af. In 1995 kreeg Thé Lau een paar keer de gelegenheid om alleen op te treden. Een opmerkelijke ervaring die naar meer smaakte.

"Met de band voel je de kick van de power, zo sta je dan ook te zingen. Als ik alleen speel is het de kick van de spanning, van de stilte. Er is veel meer ruimte voor de zang en dus ook voor de teksten. In een zaal vol lawaai makende mensen spelen we op veertien nummers hooguit twee ballads, dan beginnen ze meteen onrustig te worden." Samen met toetsenist Willem Ennes, een oude rot in het vak die ooit in de underground-formatie Solution speelde, brengt Thé Lau een selectie uit zijn repertoire. Hij zingt over de macht en de onmacht van de liefde, over verlangen, alcohol en tranen. De zanger die zelf erg gesteld is op collega's als Jacques Brel en Neil Young, brengt ook een lied dat nooit in het popcircuit klinkt. 'Het Werk Van God' staat naar zijn zeggen op de begrafenis-Top 10 die ergens in een geheime la van de BUMA/STEMRA ligt. "Na deze uitstap verlang ik waarschijnlijk weer erg naar de band, naar de kabels en de snoeren." «

[Media]