HET NIEUWSBLAD (B) Januari 1997

"We nemen alle optredens op, er komt wellicht een CD van", vertelt tourmanager Martin Lürsen van The Scene, terwijl hij samen met Thé Lau, voorman van The Scene, in de backstageruimte van het Bistheater in 's-Hertogenbosch het opnamemateriaal opruimt. Thé Lau maakt van de jaarlijkse winterrust van zijn band The Scene gebruik om met een akoestische set solo kleine theaters aan te doen. Straks ook in Vlaanderen, zeven keer, vooral niet te missen. "Ik was er wel aan toe, aan dit", zegt hij.

Als Thé Lau met zijn groep The Scene het podium opkomt, gebeuren er een aantal dingen: vanuit een complete duisternis, vaak verstopt achter de wolken van een rookmachine, komen de leden van de band één voor één op het podium. Laatst van al stapt Thé Lau het podium op, ietwat aarzelend, gaat achter de microfoonstandaard staan, schudt twee keer het hoofd naar linksachter terwijl hij nog even aan de knopjes van zijn elektrische gitaar draait en zet dan meteen een up-tempo nummer in, geruggensteund door zijn hechte band. Niets daarvan in het programma Lau Late Night. Er zijn overigens nog veel verschillen tussen de optredens van The Scene in tenten of op rockfestivals en het nieuwe programma van Thé Lau. Neem bij voorbeeld het publiek alleen al: in het kleine Bisteater in 's-Hertogenbosch speelde Thé Lau een paar weken geleden voor een publiek van twintigers, dertigers, veertigers. Een publiek dat de hele voorstelling de adem en de winterkuchjes inhoudt, uit respect voor de zanger die op het podium staat.

Ook het podium is compleet anders aangekleed. Voor zover er van aankleden sprake is: een barkruk, een tafeltje, overdekt met een zwart doek (waarop een fles rode wijn en een glas), een elektrische piano, een gitaarstatief met Spaanse gitaar, en achter de barkruk een gitaarkist met een reservegitaar. Sobere belichting: boven de barkruk en de piano een witte volgspot, tegen de zwarte achterwand schijnen vijf blauwe spots. Lau zet het programma in met 'Feest', het openingsnummer van 'Avenue De La Scene'. 'Feest' is één van de rustigste nummers die Lau met The Scene maakte. Het lijkt te gaan over de confrontatie van een man en een vrouw, de ochtend na een feest, maar dat is voor Thé Lau een poëtische manier om het over de dood te hebben. Volgen daarna 'Samen', 'Open Vizier', 'Blauw'. Ja, 'Blauw', het nummer waarmee The Scene in 1990 echt doorbrak. Het nummer waarbij het publiek bij tentoptedens van The Scene tegen het dak gaat, en luider zingt dan de band zelf. Het mooie aan het programma Lau Late Night is dat zelfs de harde nummers als 'Iedereen Is Van De Wereld' en 'Liefde' overeind blijven. Ook al worden ze enkel ondersteund door de Spaanse gitaar van Thé Lau, en de elektrische piano van 'de onnavolgbare Willem Ennes', zoals Lau de toetsenman noemt die jarenlang bij de Nederlandse groep Solution speelde. De enige bijkomende ritmeversterking die Lau nog gebruikt, is het stampen met zijn puntschoenen.

Na het optreden in 's-Hertogenbosch, - het publiek roept Lau twee keer met een staande ovatie terug - is Lau in de verkleedruimte zelf bezig met de kabels van de opnameapparatuur los te maken en in de kisten te stoppen. "Kijk, ook dit doe ik graag", verwelkomt hij ons en hij vraagt of we het optreden goed vonden. We vragen hem naar het waarom van het programma Lau Late Night. "Ik zag het Randy Newman ooit doen. Alleen met zijn piano en een lampje erboven. Het zei me wel iets. Er waren al een aantal vragen naar solo- of akoestische optredens. En ik had dit wel nodig. En dan is er ook nog dit: als ik in Nederland weer eens op een podium in zo'n tent sta, en ik zie het publiek met bier gooien, dan vraag ik me af: zal ik hier mijn hele leven mee bezig zijn? Ik was er dus wel aan toe, aan dit."

De vraag of het soloproject van de voorman van The Scene gevolgen zal hebben voor het voortbestaan van zijn groep ligt voor de hand, maar moet niet eens gesteld worden. "Dit is ook een goede zaak voor de band. Met dit soloproject moest ik helemaal opnieuw van nul beginnen. Ik moest er weer helemaal mee bezig zijn. Het heeft me fanatieker gemaakt, in die zin dat ik weer meer bezig ben met de groep. Ik heb in de tijd dat ik hier mee bezig ben al nieuw materiaal voor de band gemaakt ook. Solo en akoestisch optreden voor zo'n beperkt publiek is veel moeilijker dan een zaaloptreden met de band. Je mag geen enkele fout maken, of het valt op. Je kan dit eigenlijk twintig keer per avond verknallen. Met een rockband en zware versterking mag je honderd fouten maken, niemand die het hoort."

Lau mag dan al meer dan twintig jaar op podia staan, nooit geeft hij de indruk routineus zijn ding te doen. Ook na al die jaren straalt de man een soort onhandigheid en onzekerheid uit, alsof hij pas voor de tweede keer voor een publiek staat. In 's-Hertogenbosch was het begin januari erg koud, en de snaren van de Spaanse gitaar leden daar onder. Maar Lau slaat er zich door. Ook als hij, bij één van de bisnummers, onhandig het aan- en uit-knopje van de microfoon in de uit-stand schuift en hij zonder versterking staat te zingen. "Laat ons maar helemaal opnieuw beginnen", lacht hij, "dit lijkt Toon Hermans wel."

Lau bist een eerste keer met 'Slapen, Dromen, Zweten', een nummer dat kort na het verschijnen van de full-CD 'Avenue De La Scene' al op single uitkwam, maar pas nu op de jongste CD 'Arena' staat. Tijdens een akoestische set met de groep, op Bunkerrock in Glabbeek bij Tienen vorig jaar, kondigde Lau dat nummer aan als "het beste lied dat er ooit in het Nederlandstalig gebied is geschreven..... door mij." De grote artiest die zichzelf onmiddellijk relativeert. En het verkeerd heeft, want Lau sloot zijn tweede bisoptreden af met echt het mooiste nummer dat hij ooit schreef: 'Vrienden'. Een nummer ook, dat je tijdens optredens met de groep nauwelijks hoort, wellicht omdat het al zijn kracht put uit zichzelf: de poëzie van Lau, en zijn rauw-hese stem. Dat geldt ook voor nummers als 'Het Werk Van God' en 'Brand', die in Lau Late Night opvallend sterk overeind blijven en zelfs een compleet nieuwe dimensie krijgen. Lau Late Night, de ingehouden stilte van Thé Lau. «

[Media]