KRANTLANTIS Marco Janmaat, maart 1996

Voor de oer-Nederlandse rockformatie The Scene is driemaal per jaar optreden in Noord-Holland al veel. Geboren en getogen Bergenaar en bandzanger Thé Lau (43): "Ja, het Noord-Hollandse publiek is écht berucht, maar dat is algemeen bekend natuurlijk. Ik herinner mij bijvoorbeeld een disco in Middenmeer; niemand scheelde het een reet of je staat op te treden, de helft van het publiek is dronken en de andere helft staat met de rug naar je toe dronken te worden." Het maakt het optreden van The Scene in 'Atlantis', op 12 april, in ieder geval wél extra bijzonder en na het buitengewoon geslaagde optreden vorig jaar.... staat de band ditmaal te trappelen om weer eens boven het Noordzeekanaal een spetterend concert te verzorgen.

Gevraagd naar het uitkomen van de nieuwe CD van The Scene, 'Arena', gokt de zanger: "Ergens half maart. We hebben wél een single - 'Vrede' - uit hoorde ik gister op de radio. Volgens mij is de CD de beste totnogtoe geworden. Ja, ik kan hem natuurlijk moeilijk gaan afkraken. Je kunt eigenlijk alleen maar afgaan op reacties van anderen en die zijn héél goed." Als favoriete nummers op de nieuwe CD noemt de zanger 'Junkie Met Talent', 'Bruid' en een naar eigen zeggen "Schitterend gedicht van acht minuten begeleid door bas, drum en piano. Bijna niet live uitvoerbaar - zeker niet in Noord-Holland - en eigenlijk een heel ambitieus, maar wél heel mooi nummer."

Ook de titel van de CD is bijzonder; 'De Arena' is de naam van de gebruikelijke oefenruimte van de band en toevalligerwijs ook de naam van het nieuwe voetbalstadion van een Amsterdamse voetbalclub. "Ja, d'r was een hoop heisa over die naam, omdat die naam werd opgeëist door het stadion door middel van een gerechtelijk proces dat ze nog wonnen ook. Ik noem dat echt een schrijnend geval van klassenjustitie; 'onze' Arena was er toch echt eerst." Dit juridisch gevecht mag als symbolisch worden gezien voor de hele CD, want het thema 'strijd' zit in bijna elk nummer. Toch ondanks het thema en titels als 'Vrede' zit er geen politiek tintje aan 'Arena'. Thé Lau: "Nee, d'r staat gelukkig geen enkel wereldverbeterend nummer op. Weet je, op een gegeven moment kreeg ik er tabak van van de lading die bepaalde nummers kregen. Het nummer 'Iedereen Is Van De Wereld' werd zo langzamerhand bijvoorbeeld het lijflied van de antiracismebeweging, terwijl het in principe ging over de fans van de Tröckener Kecks. Dan moet je je toch eens af gaan vragen wat voor nut zoiets allemaal heeft. Ik ga er nu van uit: iedereen die het meezingt is het ermee eens." Lau wordt hierna onmiddellijk geconfronteerd met een zinsnede uit zijn grootste hit 'Blauw': '...dat geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient'; of hij het hier dus ook helemaal mee eens is. "Dat zag ik toen nog zo", is de eerste reactie van de zanger, "Tja en nu, de goede vrouwelijke eigenschappen vind ik wel heel goed ja. En het type van de aards-bitch hou je natuurlijk altijd..."

De korte reeks soloconcerten, bestaande uit bekende nummers van The Scene, die hij begin februari in Amsterdam ten gehore bracht met pianobegeleiding van Willem Ennes ('Thé Lau Zingt Thé Lau') is de zanger bijzonder goed bevallen: "Ga ik zeker weer doen volgend jaar. We hebben met de band altijd een winterstop van ongeveer drie maanden, maar ik kan er niet goed tegen om lang niet op te treden, vandaar de solo-optredens. Je zit wel erg naakt; met de band erbij kan er veel gecamoufleerd worden. Nu is één valse noot dodelijk voor het hele programma. Dat had ik bijvoorbeeld de tweede avond: toen ging het eerste half uur alles mis. Het publiek merkte het wel, maar reageerde daar niet erg op tot mijn verbazing. De laatste kleine ramp die ik met de band daarmee heb gehad was trouwens bij de Edison-uitreiking op TV toen mijn gitaarversterker het niet deed. Heb ik gewoon niet meegespeeld. En je merkte het haast niet; het klonk zelfs nog beter." Fans van The Scene hoeven trouwens niet te rekenen op een unplugged album. "We spelen niet unplugged. Soms zetten we het geluid wel even wat zachter hoor, maar daar houdt het dan ook bij op. Tja, unplugged werd zo'n mode hè? Als we het zelf hadden bedacht, hadden we het zeker gedaan, want het ligt ons in principe wel goed."

De band, die live een uitstekende reputatie hoog te houden heeft, speelt volgens Lau "hooguit een keer of tien per jaar op routine en dan voornamelijk op kermissen en zo". Het concert in 'Atlantis' van vorig jaar was in ieder geval alles behalve routineus en weet de zanger zich, mede door het duet met Antonie Kamerling, nog levendig te herinneren. "Duetten vind ik meestal wel leuk. Met Huub van der Lubbe is dat meerdere malen gebeurd en afgelopen zomer nog met Angela Groothuizen, ja een duet kan heel leuk zijn. Ook bijvoorbeeld Bono & Sinatra; dat heeft toch wel iets vind ik."

De hoop om grote hits te vertalen om in het buitenland succesvol te worden heeft hij laten varen. "De teksten zijn met de beste wil van de wereld niet vertaalbaar in het Engels; het rammelt aan alle kanten en het loopt voor geen meter. Misschien ooit nog wel eens in het Frans. Mooie taal. Moet ik nog wel even Frans leren. Ik heb trouwens wel een keer in New York op de 42nd Street 'Blauw' gezongen, gewoon in het Nederlands. Dat sloeg in als een bom, maar voorlopig gaan we toch maar niet. Ik heb trouwens wel een aanbieding voor een solo-optreden in Denver, Colorado. Dat doe ik misschien wel en als ik daar ben zeg ik wel: ik heb ook nog een band!" Ook buitenlands is Jacques Brel, het grote voorbeeld van Thé Lau: "De drijfkracht van Jacques Brel heeft me heel erg geïnspireerd. Als ik bijvoorbeeld hier in Amsterdam speel, draai ik altijd vooraf de video van het laatste optreden van Brel. Dat staat altijd garant voor een supergemotiveerd optreden. Die emotie en passie kun je bij Brel bijna voelen. Ook in liedjes haal ik gewoon veel inspiratie bij zijn chansons vandaan."

Een hekel punt is het feit dat veel 'gewone' muziekliefhebbers de drie-eenheid The Scene, De Dijk en de Tröckener Kecks nogal eens door elkaar halen. Lau noemt dat verleden tijd: "Nu we alledrie al enkele jaren bezig zijn kan ik me dat niet meer zo voorstellen. Het was natuurlijk wel zo, dat De Dijk en wij voornamelijk uit de Amerikaanse rythm & blues putten. Nu is dat niet meer zo; De Dijk is meer teruggegaan naar de roots, echte Nederlandse volksmuziek maken... Ja, ik weet eigenlijk niet goed wat ik daarmee bedoel, geen Hazes ofzo, maar in ieder geval serieus werken aan echt Nederlandse muziek. Bij ons is het in feite een rockband met chansoninvloeden. Vroeger speelden wij voornamelijk lichte nummers beïnvloed door rythm & blues. Op onze nieuwe plaat is dat eigenlijk bij geen enkel nummer meer. We krijgen steeds meer chansoninvloeden. Tsja, je leert in de loop der tijd nogal 's wat hè? Het was natuurlijk ook lange tijd het ideaal voor een Nederlandse band om te klinken als een Amerikaanse band, maar als je alleen al kijkt naar drumstijlen zit het er hier gewoon niet in. Ik vond bijvoorbeeld wél, dat er te weinig integratie is tussen de verschillende culturen in muziekmakend Nederland. Bij een bepaald nummer op 'Arena' hebben we een Surinaamse ritmesectie uitgenodigd. Onze rockdrummer Jeroen werd met z'n kloten voor het blok gezet: zit met twee van die ritmebeesten, gooit er zelf een tandje bij en het klinkt geweldig! Het uitdagende wat er in de muziek zit spreekt me dan ook geweldig aan. Dat houdt ons gaande en de kaars is wat ons betreft nog lang niet opgebrand!" «

[Media]