HET NIEUWSBLAD (B) Oktober 1993

Nadat de CD eerder op de dag al op de radio was voorgesteld, beleefde 'Avenue De La Scene' gisteravond ook live zijn première. Dat gebeurde via een concert van The Scene in de Antwerpse club 'Pacific'. Zanger Thé Lau en de zijnen hadden redenen om te glunderen, want 'Avenue De La Scene' is wederom een puike Scene-CD geworden. Voor het eerst zonder producer Rick de Leeuw is het een typische rauw, en soms grimmig klinkende plaat geworden die wederom kan bogen op een aantal klassiekers-in-spé. Vanaf vandaag ligt hij in de winkels.

Wie had gehoopt op een soort trilogie, na 'Blauw' en 'Open' komt bedrogen uit. Niet meer één woord als titel, maar een hele mond vol: 'Avenue De La Scene' werd deze zesde plaat van The Scene gedoopt. Ook wat betreft songtitels stapte Thé Lau in vergelijking met de vorige CD af van zijn één-woord-titels. Een andere verandering is dat voor het eerst sinds een tijdje Tröckener Kecks-voorman Rick de Leeuw niet achter de knoppen zat voor de opnamen van de CD. The Scene produceerde de in de Belgische Studio Ace opgenomen plaat zelf. Een klus die Thé Lau best aankon, getuige daarvan zijn eerder productiewerk voor Belgische bands als The Paranoiacs, The Mudgang en Derek And The Dirt. 'Avenue De La Scene' werd opgenomen tijdens verschillende sessies tussen januari en augustus van dit jaar. Als adjectieven bij de beschrijving van de sound op de CD kom je uit bij woorden als rauw, droog, grimmig en donker. The Scene klinkt zoniet nog directer dan voordien. Iets wat vooral opvalt aan de manier waarop drums en percussie zijn opgenomen. Wat echter niet wil zeggen dat de groep daardoor minder pakkend of weids dan vroeger uit de hoek komt.

'Avenue De La Scene' begint via 'Feest' ingetogen met een voorzichtige wals, ondersteund door een accordeongeluid. Mooi balancerend op het koord tussen rock en hoempapa, de vader van alle Nederlandse muziek. Meteen daarna gooit de groep die typische Scene-drive erin. Een groezelig gitaarriffje, daarna bijgevallen door stuwend-roffelende drums en nog later vreemde synthesizergeluidjes, bouwen gradueel 'De Schaduw Van Het Kruis' op. Al even vreemde percussiegeluiden en een ronddraaiende gitaar van Eus van Someren beginnen vervolgens aan 'Geef Nooit Op' dat naar een schitterend en krachtig refrein toegetrokken wordt. Het is de song die Thé Lau al zo lang wou schrijven over treinen en stations. Na klokkengelui wordt 'Beschaving' eerst rustig aangezet, om vervolgens naar een typisch weids aangezet refrein te lopen, schitterend gedragen door orgeluithalen van Otto Cooymans. De al bekende single 'Mijn Straat' maakt de brug naar 'Recht Van Bestaan', gewoon een recht-vooruit, krachtige Scene-song, drijvend op een pulserende ondergrond.

ONGEMAKKELIJK
'Dromenlied' met zacht roffelende troms is een licht bezwerende track, voor de vreemde eend op de plaat 'De Deur', waar er achter de strofen een vreemd jengelende gitaar zit, en Thé Lau met een korrelige stem een benauwende sfeer opbouwt. Niet echt een mooi nummer, maar wel goed in zijn sfeerschepping, je voelt je er als luisteraar ongemakkelijk bij en krijgt niet veel zin om achter die deur te gaan kijken 'waarachter beesten beesten worden'. Na 'Hard Tegen Hard', een typisch Scene-nummer, waarin er 'loodzware lucht' hangt tussen twee personen is 'Alcohol En Tranen' - op één na het laatste nummer - de enige echte misser op de plaat, vanwege een regelrechte doorslag van 'Blauw'. Een kalm en ingehouden 'Vrienden' met een verschrikkelijk diepe bromstem van Thé Lau is dan weer een waardig slotnummer voor deze CD. 'Avenue De La Scene' is een straat waarin je je onmiddellijk thuis voelt. Je herkent de bekende contouren en je nieuwsgierigheid wordt gewekt door de nieuwe vormen. Met vooral een eerste helft om keer op keer opnieuw doorheen te wandelen. «

[Media]